monumenta.ch Heraclides Alexandrinus Incertus Show Session Trace

in A,a HELP

Heraclides Alexandrinus Incertus, Heraclidis Paradisus, CAPUT LVII. Vita Eustathii lectoris.
Edition: J.-P. Migne PL74, 1850

Hint

CAPUT LVII. Vita Eustathii lectoris.

(1)

civitatem,

quae

cum

in

virginitatis

esse

proposito

videretur,

praeceps

ruit

(Pallad.,

c.

141).

2

Cui

ille,

a

quo

inducta

atque

corrupta

fuerat,

persuasit

ut

factum

proprium

in

alium

mentiendo

transferret,

et

ut

lectori

cuidam

civitatis

calumniosum

crimen

imponeret.

3

Cumque

iam

gravida

videretur,

patre

ut

proderet

tanti

sceleris

auctorem

cogente,

a

memorato

lectore

vitiatam

esse

se

dixit.

4

Presbyter,

ut

putabat,

veritate

comperta,

suggessit

episcopo;

episcopus

in

conventum

omnium

clericorum

lectorem

fecit

accersiri.

5

Agitabatur

quaestio:

interrogante

episcopo,

lector

nihil

se

fecisse

tale

poterat

confiteri.

6

Nam

quomodo

confessio

sequeretur

ubi

non

praecesserat

crimen?

Episcopus

lectori

suo

vehementer

iratus,

quasi

qui

impudenter

negaret,

ei

ista

dicebat:

Infelix

et

miser

atque

impuritate

sordium

plene,

non

confiteris?

Respondit

hoc

lector:

Ego

quidem

quod

erat

in

conscientia

mea

dixi,

nihil

me

cum

hac

habere

commune,

neque

peccatum

me

aliquod,

quantum

ad

memoratam

virginem

spectat,

agnoscere;

sed

si

vis

audire

quod

non

est,

ego

hoc

crimen

admisi.

7

Quem

ista

dicentem

gradu

lectoris

deposuit

episcopus

statim.

8

At

ille

tunc

memoratum

adiit

sacerdotem,

et

cum

rogaret

hoc

dicens:

Quoniam

qui

me

peccasse

cognosco,

iube

ipsam

mihi

in

matrimonium

dari;

quia

neque

illa

iam

virgo,

neque

ego

clericus

esse

possum.

9

Episcopus

eam

dedit

potestati

eius,

putans

quod

illam

iuvenis

ipse

diligeret,

quodque

non

posset

ullo

modo

ab

eadem

separari.

10

Acceptam

igitur

iuvenis,

et

tam

ab

episcopo

quam

a

patre

traditam

sibi

commendavit

monasterio

feminarum:

quarum

abbatissam

deprecatus

est

ut

haberet

illic

eam,

donec

pareret,

sustentandam.

11

Ipse

vero,

ea

derelicta

in

monasterio

memorato,

in

angusta

cellula

se

concludens,

arripiensque

abstinentiam

nimis

difficilem,

adiit

Christum

corde

contrito,

cum

lacrymis

atque

gemitibus

dicens:

Tu

Domine,

cui

nota

sunt

omnia,

actus

quoque

meos

agnoscis;

nec

est

quisquam

locus,

qui

omnipotentiae

tuae

oculis

sit

occultus,

qui

universa

nosti

antequam

fiant.

12

Tu

solus

profunda

prospicis

cogitationum,

quarum

sincerissimus

atque

acutissimus

iudex

esse

consuevisti.

13

Tu

auxiliator

iniusta

patientium,

tu

calumniam

subeuntium

consolator;

cui

nihil

placet

iniquum,

apud

quem

mensura

iustitiae

inaccessibili

semper

luce

perspicua

est,

et

omne

opus

hominum

coram

te

est.

14

Tuae

est

igitur

aequitatis

incommutabilisque

iudicii,

causam

quoque

meam

divina

manifestare

sententia.

15

Itaque

cum

iuvenis

infatigabiliter

Dominum

precaretur,

ieiuniisque

vigilanter

ac

diligenter

incumberet,

intra

breve

tempus,

puella

cum

proprios

implesset

dies,

advenerat

ei

hora

pariendi,

simulque

instabat

iustum

Dei

iudicium;

nam

cum

eam

urgerent

vehementer

gemitus

ac

dolores,

atque

iam

ipsa

inferna

calumniatrix

miseranda

conspiceret,

neque

expedire

se

partus

ipsius

posset

angustiis,

tantumque

cruciatum

a

primo

usque

ad

septimum

diem

mulier

sustineret,

intolerabili

dolore

compulsa,

cum

iam

sine

dubio

se

videret

esse

morituram,

neque

ulterius

aut

manducare,

aut

bibere,

aut

somnum

oculi

eius

capere

potuissent,

hoc

maxima

proclamando

voce

dicebat:

Vae

miserae

mihi,

quae

ad

hoc

periculum

dupliciter

perveni;

primum

quod

virginitatem

perdidi,

deinde

quod

falsum

lectori

illi

crimen

imposui.

16

Quod

statim

defertur

ad

patrem

ipsius.

17

Pater

autem

veritus

ne

quasi

calumniatorem

eum

reprehenderent

alii,

velut

incredulus

quievit

et

tacuit.

18

Per

aliud

igitur

biduum,

imminente

ei

divino

iudicio,

neque

moriebatur

neque

pariebat

puella.

19

Et

quoniam

clamores

ipsius

atque

gemitus

diutius

circumstantes

sorores

ferre

non

potuerunt,

episcopo

quod

audierant

celeriter

retulerunt,

confessam

in

dolore

hoc

etiam

dudum

esse

dicentes,

quod

calumniata

memorato

lectori

fuisset,

et

idcirco

parere

non

valeret.

20

Tunc

ad

eum

diaconos

episcopus

mittit,

mandatque

ei:

Ora,

inquit,

ut

calumniatrix

tua

pariat.

21

Quibus

nullum

dedit

responsum

ille,

neque

aperuit

ostium

propriae

mansionis,

in

qua

iugiter,

ex

quo

fuerat

ingressus,

ieiuniis

vigiliisque

Dominum

precabatur.

22

Pergit

igitur

pater

ipsius

ad

episcopum;

rursus

orationes

in

ecclesia

maxime

fiunt;

et

nec

sic

quidem

illa

aliquod

remedium

sentiebat

Tunc

igitur

episcopus

ipse

ad

lectorem

venit:

pulsat

ostium,

et

ingressus,

hoc

dicit:

Surge,

frater

Eustathi,

et

solve

quod

ligasti.

23

Ipsoque

momento,

cum

lector

una

cum

episcopo

genua

sua

flexisset,

mulier

enixa

est.

24

Tantumque

iugis

innocentiae

oratio

valuit,

ut

et

calumnia

periret,

et

calumniatrix

emendaretur

in

poenis,

et

ut

possemus

agnoscere

quemadmodum

insistere

orationibus

DISABLE LINKS PER WORD
Report an Error or Make a Suggestion

© 2006 - 2021 Monumenta Informatik