monumenta.ch > Wolfhardus Hasenrietanus > WOLFHARDI PRAEFATIO AD ERCHANBOLDUM EPISCOPUM.
WOLFHARDI PRAEFATIO AD ERCHANBOLDUM EPISCOPUM. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS
1 Domino beatissimo Deoque vere dignissimo ERCHANBOLDO pontifici, WOLFHARDUS presbyter suus, in ipso qui est via et veritas et vita, viam, veritatem et vitam deposcit invenire. 2 Exigis a me, Pater per saecula memorande et praesul nominatus in orbe, ut signa atque portenta quae per opinatissimam nunc in saeculo Christi virginem Walpurgam nostris temporibus divina peregit clementia, cura diligentissime indagata ad laudem et nomen vivificae Trinitatis, necnon ad excitandos animos Dominicae plebis, prout eadem contulerit liberalis et deifica Trinitas, sedulus adnotare decertem. 3 Gravis siquidem gravi scelerum pondere praegravato a te mihi imponitur sarcina, quoniam peccatis obnoxio horrendum est tractare de sacris, et miscere aliena non propriis. 4 Verum quoniam, gloriosissime pontifex, virum desideriorum te fore comperio, et cum Daniele propheta semper nova de abditis indagare curiosius cerno, arctor nimis, et immensis circumquaque septus angustiis, quid eligam penitus ignorans, primum oppilatam pudore mentis faciem obfirmo, quoniam indignum me esse non ambigo: dein obedientiae normam primam humilitatis aspiciens formam, si iubentis dicta superba aure contemnam, timeo ne legem praevaricationis incurram tum ad memet clavum retorquens, imperitiae infirmitate languesco, inde imbecillitati, necne scrupulositati meae vires haud proprias, sed olympiacas obiicio. 5 Rursus, si aggredi, licet trepidus, pertentavero, ne a lectore philocompica noter infamia, perhorresco, dum omissis philosophicis ac praeclarae indolis viris qui in prophetiis calami nomine designantur, ego qui nec viridis iunci extimo vocabulo mereor titulari, incompto arduum opus exordiar stylo; et dum mundialium plurimorum indomita superbia quae sanctorum vias ac Vitas calce proterit petulanti, et mira eorum si qua audierit, pediculosa aure percipit, audiens me inaudita et tamen veracissima in patulo proferre prodigia, canino incipiat dente corrodere et verissimis falsa praeferre. 6 His atque aliis innumeris vallatus angustiis, quia sum refertus contagiis ac si ericius spinis, ut verbis Salomoniacis loquar, frequentiva meditatio mentis meae est afflictio carnis (Eccli. XII, 12). 7 Quocirca ad arcem confugiens, his verbis clamabo ad Dominum: Domine, labia mea aperies, et os meum annuntiabit laudem tuam; ut ipso adiuvante, cuius sum licet labilis carnis conditio, iussionis tuae persolvatur exactio. 8 Commendo ergo me iterum atque iterum meritis virginis et tuis, Pater, precibus indefessis, quo mihi eundi impetrent callem, et felici itinere perducant ad calcem.