monumenta.ch > Raimundus de Agiles > 24a
Raimundus de Agiles, Historia Francorum qui ceperunt Ierusalem, XXIV. <<< >>> XXV.
CAPUT XXIV bis. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS
1 Itaque circinatis magnis montanis, cum in vallem quamdam opulentissimam venissemus, rustici quidam multitudine sua et castri sui munitione superbi, neque ad nos mittere pro pace, neque relinquere castrum suum volebant, sed insuper armigeris nostris et peditibus, qui inermes erant, et per villas discurrebant pro victualibus, incurrerunt et quibusdam interfectis, spolia intra castellum suum miserunt. 2 Indignati itaque nostri, ad castellum usque perveniunt. 3 Rustici autem obviam nobis usque ad pedem montis, in quo castellum erat, venire non dubitaverunt. 4 Tunc nostri accepto consilio, ordines peditum et militum constituerunt; et sic a tribus partibus, per altitudinem montis ascendentes, agmina rusticorum fugere compulerunt. 5 Erant enim circiter triginta millia Sarraceni, et castellum ipsorum erat, in descensu cuiusdam maximi montis: et propterea cum volebant refugiebant ad castellum, et alii in superiori montis parte, et sic aliquantulum nobis resistebant. 6 Tandem exclamavimus signum solitum in necessitatibus nostris: DEUS, ADIUVA! DEUS, ADIUVA! et inimici nostri ita turbati sunt, ut usque ad centum, solo timore et impetu sociorum suorum, sine vulneribus, in ingressu castelli, mortui remanerent. 7 Erat autem maxima praeda boum et equorum et ovium extra castellum, ubi populus noster occupabatur. 8 Dumque comes cum quibusdam militibus bello intenderet, pauperes nostri accepta praeda, unus post alium redire coeperunt, deinde pedites viam tenebant, postea milites plebei. 9 Erant autem tentoria nostra longe a castello, quasi decem milliaribus. 10 Interea comes, milites et populum hospitari iubebat. 11 Videntes autem Sarraceni, qui ad superiorem montem ascenderant, et ii qui erant in castello quod maxima pars nostrorum discesserat, ventilare ad invicem coeperunt, ut coniungerentur; comes vero dum haec negligit, pene se derelictum a militibus suis reperit. 12 Erat collis in quo castellum erat, multum arduus et lapideus, et ardua semita, per quam unus equus post alium vix ire poterat. 13 Hac itaque difficultate comprehensus comes, quasi versus illos, qui de superiori monte descenderant, pergere cum sociis coepit, quasi pugnaturus; qui primo paululum ad adventum comitis non dubitaverunt. 14 Tunc nostri verso itinere, in vallem quasi securi tendebant. 15 Videntes Sarraceni se frustratos et nostros secure descendere, et hi de castello, et hi de montibus pariter nostris incurrunt. 16 Coacti itaque nostri alii, ab equis suis descenderunt, alii se praecipites per abrupta dederunt, et sic cum maximo periculo mortem evaserunt: quidam vero viriliter pugnando, mortui sunt. 17 Hoc unum certum scimus quod nunquam fuit comes in maiori periculo vitae suae. 18 Itaque iratus sibi et suis, reversus ad exercitum consilium convocavit, et conquestus est multum de militibus, quod sine licentia rediissent, et se in periculo mortis reliquissent. 19 Tunc promiserunt omnes se nunquam a castelli oppugnatione discessuros, donec funditus, per Dei gratiam, eversum esset. 20 Sed Deus qui eos conducebat, ne in quibuslibet vilibus impedirentur, ita terruit castellanos per noctem ut nec interfectos suos sepulturae tradidissent, dum praecipites in fugam ferebantur. 21 Mane autem facto cum venissemus ibi; spolia tantum et castrum vacuum ab hominibus invenimus. 22 Erant autem eo tempore nobiscum legati ab Ammirato Camelae, rege Babylonis, et a rege Tripolis. 23 Hi cum vidissent audaciam et fortitudinem nostram, licentiam a comite deprecabantur, dicentes se quam certissime reversuros. 24 Dimissi itaque illi cum nostris, brevi tempore cum magnis muneribus et multis equis reversi sunt. 25 Terruerat enim totam regionem illam castelli oppugnatio, quoniam nunquam antea ab aliquibus potuit expugnari. 26 Propterea illius incolae regionis, cum multis supplicationibus et muneribus, ad comitem mittebant precantes, ut dum civitas et castella eorum recipi faceret, interim signa et sigilla sua eis dirigeret. 27 Etenim mos erat in exercitu, ut si signum alicuius Franci, in civitate aut castello reperiretur, a nullo postea oppugnaretur. 28 Quare rex Tripolis signa comitis in castellis suis posuit; erat eo tempore tantum nomen comitis ut nullius unquam nomini priorum impar esse videretur. 29 Cumque milites nostri qui allegati Tripolim fuerant, regias opes, et ditissima regna, et populosam civitatem vidissent, comiti persuaserunt ut castellum munitissimum Archados et inexpugnabile viribus humanis, obsideret, habiturus post quartum vel quintum diem a rege Tripolis, quantum auri et argenti desideraret. 30 Itaque obsedimus pro voluntate eorum castellum, ubi tantos labores sunt passi nostri viri fortes ut nusquam amplius. 31 Praeterea tantos ac tales milites ibi perdidimus, quod relatu gravissimum est. 32 Interfectus est ibi dominus Pontius de Baladuno, cum lapide de petraria; cuius ago precibus ad omnes orthodoxos, et maxime ad Transalpinos, et ad te, reverende praesul Vivariensis, cui hoc opus scribere curavi. 33 Nunc autem quod reliquum est, Deo inspirante, qui haec omnia fecit, eadem hilaritate, qua incoepi, perficere curabo. 34 Oro igitur et obsecro omnes qui haec audituri sunt, ut credant haec ita fuisse. 35 Quod si quidquam ego praeter credita et visa studeo referre, vel odio alicuius apposui, apponat mihi Deus omnes inferni plagas, et deleat me de libro vitae. 36 Etenim, licet ut alia plurima ignorem, hoc unum scio, quia cum promotus ad sacerdotium in itinere Dei sim, magis debeo Deo obedire testificando veritatem quam in texendo mendacia, alicuius muneris captare dispendia. 37 Obiit charissimus meus in Domino, Pontius de Baladuno, sicut iam dictum est, apud castrum Archados. 38 Sed quia, secundum Apostolum, charitas nunquam excidit (I Cor. XIII, 8), eadem charitate hoc opus agere volo, auxilietur mihi Deus.
Raimundus de Agiles, Historia Francorum qui ceperunt Ierusalem, XXIV. <<< >>> XXV.
monumenta.ch > Raimundus de Agiles > 24a