, Articulus 4
| arg | Ad quartum sic proceditur. Videtur quod contumelia non oriatur ex ira. Quia dicitur Prov. XI, 'ubi superbia, ibi contumelia'. Sed ira est vitium distinctum a superbia. Ergo contumelia non oritur ex ira. |
| a2 | Praeterea, Prov. XX dicitur, 'omnes stulti miscentur contumeliis'. Sed stultitia est vitium oppositum sapientiae, ut supra habitum est, ira autem opponitur mansuetudini. Ergo contumelia non oritur ex ira. |
| a3 | Praeterea, nullum peccatum diminuitur ex sua causa. Sed peccatum contumeliae diminuitur si ex ira proferatur, gravius enim peccat qui ex odio contumeliam infert quam qui ex ira. Ergo contumelia non oritur ex ira. |
| sc | Sed contra est quod Gregorius dicit, XXXI Moral., quod ex ira oriuntur contumeliae. |
| co | Respondeo dicendum quod, cum unum peccatum possit ex diversis oriri, ex illo tamen dicitur principalius habere originem ex quo frequentius procedere consuevit, propter propinquitatem ad finem ipsius. Contumelia autem magnam habet propinquitatem ad finem irae, qui est vindicta, nulla enim vindicta est irato magis in promptu quam inferre contumeliam alteri. Et ideo contumelia maxime oritur ex ira. |
| ad1 | Ad primum ergo dicendum quod contumelia non ordinatur ad finem superbiae, qui est celsitudo, et ideo non directe contumelia oritur ex superbia. Disponit tamen superbia ad contumeliam, inquantum illi qui se superiores aestimant, facilius alios contemnunt et iniurias eis irrogant. Facilius etiam irascuntur, utpote reputantes indignum quidquid contra eorum voluntatem agitur. |
| ad2 | Ad secundum dicendum quod, secundum philosophum, in VII Ethic., ira non perfecte audit rationem, et sic iratus patitur rationis defectum, in quo convenit cum stultitia. Et propter hoc ex stultitia oritur contumelia, secundum affinitatem quam habet cum ira. |
| ad3 | Ad tertium dicendum quod, secundum philosophum, in II Rhet., 'iratus intendit manifestam offensam, quod non curat odiens'. Et ideo contumelia, quae importat manifestam iniuriam, magis pertinet ad iram quam ad odium. |