1 Nunc ad aliam strictim transeo quaestionem, quam tu adversus omnes catholicos vibrare saepius diceris.2 Nam etiam in epistola tua illa lucubratissima haec ipsa intelligere vix potuimus.3 Ita ista, inquam, ad Demetriadem, puellam (ut audio) sacram et sanctam, homo verecundissimus scribere non erubuisti: docens, ut credo, reverentiam castitatis sub stropha Ioseph luxuriantis dominae suae, ubi dixisti, « Contempta frequentur domina, propiores adolescenti tendit insidias, secretum ac sine testibus manu impudens apprehendit: » inopportunam historiam obscenissimo sermone contexens: quamquam hoc quod neque apte, neque decore dicitur, tibi imputare non debeamus, cui neque natales dederunt, ut honestioribus studiis erudireris, neque naturaliter provenit, ut saperes, sed illis dictatoribus tuis, qui miserum sensum miserrimo sermone conscribunt, et te legendum cachinnis quasi titulum confusionis exponunt.4 Inter haec ergo huiusmodi sensum in eadem epistola indigestis sermonibus eructasti, « quod plerique nostrorum dicerent, Deum malam hominibus condidisse naturam.5 » Quod etiam ille Phinees tuus pedetentim nobis tentavit intendere: unde breviter primum profiteor, deinde respondeo: Ante tribunal Christi in dextera inter agnos Dei non sit dignus assistere, nec mereatur videre Dominum in regione vivorum, nec in gloria resurrectionis vita Iesu manifestetur in mortali corpore eius (II Cor. IV, 11), qui dicit Deum aliquam malam vel hominis vel cuiusque rei condidisse naturam, vel qui liberum in aliquo tollit, arbitrium: cum scriptum legerit: omnia quaecumque fecit Deus, bona valde (Gen. I, 31).6 Et de libero hominis arbitrio scriptum est: Deus creavit hominem inexterminabilem (Sap. II, 23): et reliquit eum in manu consilii sui (Eccli. XV, 14).7 Caece et maligne, aliter enim tibi loqui nequeo, sensum Dominicae auctoritatis, sensum propriae fragilitatis, sensum communis intelligentiae non habenti.8 Nos naturam hominis infirmam dicimus esse, non malam.9 Nam si mala esset, bonum omnino non caperet: nunc vero cum genuino affectu concupiscat bonum, et adhaereat bono, malumque omnino fugiat, ubi in ea mala dicenda est esse substantia? Dominus clamat: Spiritus quidem promptus est, caro autem infirma (Matth. XXVI, 43).10 Clamat Abraham: Ego autem terra et cinis (Gen. XVIII, 27).11 Clamat Iob: Homo putredo, et filius hominis vermis (Iob. XXV, 6).12 Clamat Esaias: O miser ego, quoniam compunctus sum, quia cum sim homo, et immunda labia habeam, in medio quoque populi immunda labia habentis habito (Isai. VI, 5)! Clamat Hieremias: Anima in angustiis, et spiritus anxius clamat ad te: Vide, Domine, et miserere (Baruch. III, 1, 2).13 Clamat Abacuc: Custodivi, et expavit venter meus, a voce orationum intra me turbata est habitudo mea (Hab. III, 1 sec. LXX).14 Clamat David: Exaudi me in tua iustitia, et non intres in iudicium cum servo tuo, quia non iustificabitur in conspectu tuo omnis vivens (Psal. CXLIII, 1, 2).15 Clamant omnes apostoli infirmitatis timore turbati: Domine, libera nos, perimus (Matth. VIII, 23).16 Clamat Ioannes: Si dixerimus quoniam peccatum non habemus, ipsi nos seducimus, et veritas in nobis non est (I Ioan. 1, 8).17 Clamat Iacobus: In multis enim offendimus omnes (Iacob. III, 2).18 Clamat Paulus: Infelix ego homo, quis me liberabit de corpore mortis huius? Gratia Dei per Iesum Christum Dominum nostrum (Rom. VII, 24, 25).19 Et ut generaliter universorum clamet infirmitas, clamat Spiritus sanctus in sanctis: Omnis caro fenum et gloria hominis sicut flos feni.20 Fenum aruit, flos decidit: verbum autem Domini manet in aeternum (Isai. XI, 6-8).