Orosius, De arbitrii libertate, p9

monumenta.ch > Orosius > 9.
Orosius, De arbitrii libertate, 8. <<< >>> 10.

Orosius, De arbitrii libertate, 9.

1 Et ne forte quis nesciat, in Hierosolymam numquam ad effundendum sanguinem Christianum, vel argenti suffragia, vel flagella militum defuisse, nunc quoniam ab hoc qualicumque verbo esse me liberum reor, liberum fide vestra, liberum conscientia mea, ipsius verbi ambiguitate discussa conabor exquirere, hi qui ita nos respondisse asserunt, qualiter ipsi interrogasse videantur.2 Forsitan per modum interrogationis ipsorum arcanum dogmatis denudabitur ut reciprocis feriendo vulneribus, emissorem suum remissa certius tela castigent.3 Ait enim a nobis esse responsum, « nec cum Dei adiutorio potest homo esse sine peccato.4 » Hoc si quisquam hominum ita dicendum putet, ut sub infirmitate hominis Deum non posse confirmet, et omnipotentiae Dei aliquid impossibile suspicetur, in omni creatura coelestium et terrestrium et infernorum, hunc non tantum sententia mea dixerim blasphemum, anathema detestandum, sed etiam vel in exemplum Nadab et Abiu divino igne damnandum (Levit. X), vel, iuxta perditionem Datan et Abyron (Deut. XI), hiatu terrae receptum vivum ad inferna mergendum.5 Utrique siquidem praesumptione cordis Dei potentiae derogarunt, vel illi dum ignem alienum, quasi hoc indigeret Deus, offerunt, vel isti dum resistentes Moysi in terram repromissionis introduci se posse diffidunt.6 Deus omnia potest, et quae vult, semper potest.7 Quam potens in faciendo de nihilo, tam facilis in perficiendo de facto.8 Ipsi enim subest, cum velit, posse (Sap. XII).9 Hoc indulta secundum spiritum gratia confitetur, hoc secundum litteram lex conscripta testatur, hoc in universis lex naturalis intelligit, hoc ordinatissimus mundi motus ostendit.10 Quis enim gentilium hoc audeat dicere, cui in prospectu semper sunt coeli terraeque ac maris elementa distincta? quis Iudaeorum hoc suspicari queat, ad quem traditae per Moysen legis scientia quantulacumque pervenerit, cum scriptum et agnoscat et credat, nuda discissis Rubri maris fluctibus profunda patuisse, et tutum iter in pelago pediti praebuisse terreno (Exod. XIV, 18); divisumque Iordanem resupinis in fontem refluxisse gurgitibus (Iosue, III); vel mortalem, in corpore, Heliam evectum flammei currus igne, nec laesum (IV Reg. II); vel praeparatis onustum escis Abacuc, ut ieiuno [Al. ieiunio] inter esurientes feras iusto prandium ministraret (Dan. XIV), ut vulgata narrat editio, in momento diei a Iudaea in Babyloniam translatum fuisse protinus ac relatum? Quis hoc Christianus in cor suum, vel in atomo cogitationis admittat? qui sciat Lazarum quatriduanum mortuum, fetentibus membris, ac liquida iam intra semet pelle fluitantibus, domini devoto prosiluisse servitio (Ioan. XI); qui legerit caecum a nativitate, eumdemque iam aetatem habentem, vel factis subito vel refectis viguisse luminibus (Ioan. IX); qui probaverit ventos, fluctus ac tempestates, simulque invicem elementa rixantia Dominicae increpationis audito mansuetasse praecepto (Matth. VIII); qui credat Petrum carnali sarcina gravem, et ter dominum continuo negaturum, super tumidos fluctus pendulis incessisse vestigiis (Matth. XIV)?