Hildegardis Abbatissa, Epistulae, EPISTULA CXLI. MONIALIUM ZWIFILDENSIUM AD HILDEGARDEM. [Ut ostendat quomodo a via negligentiae ad viam correctionis debeant redire.]
| 0 | HILDEGARDI speciali gratia divinitatis illustratae, humilis Zwifildensium sororum coetus, in acceptis coelitus donis amplificari. |
| 1 | Omnipotentiam suam divina clementia mirabiliter in vobis glorificavit, quam de fragili massa assumptam thesauris gratiae suae novo ordine adimplere curavit. Vestrae itaque claritati congaudemus, nosque nostraque omnia vestris orationibus suppliciter commendamus. Rogamus etiam pietatem vestram ut, cum divinae visioni insistitis, commonitoria verba ad nos dirigatis, et quomodo a via negligentiae ad viam correctionis redire debeamus, nobis ostendere non negligatis. |
| 2 | Valeat in Christo vestra dilectio. |
| 3 | RESPONSUM HILDEGARDIS. [Ut superbiam vitent, nec sint saltatrices, nec extra monasterium prodeant, et ad primam desponsationem redeant.] |
| 4 | Qui omnia videt et quem nihil latet dicit: Quidam vir nobilis copulavit sibimetipsi cum summa diligentia sponsam valde pulchram in facie, cum sapphirinis oculis, cuius statura aequalis erat et non tortuosa in ulla diversitate, sed speciosa in omnibus ornamentis. Ipsa quoque valde amabilis fuit in omnibus suis, ita quod eam decebat omnis symphonia in citharis et in omni genere musicorum: talis etiam existens, quod noluit esse concubina nec saltatrix in habitu meretricio, et quod nolebat vagari per diversas plateas, nec loqui ad irrisionem iuvenum. |
| 5 | O vanitas et spurcitia diabolicorum iaculorum! et o ignominia lasciviae puellarum! contremisce sermonem istum. Cum feminea forma subtrahat se a iunctura mariti, propter Deum nolens viro copulari, o quam magna nobilitas in illa tunc est, quia ipsam decet desponsatio superni Regis, quoniam carnalem virum recusavit, et sic debet amplecti Deum, et adhaerere Domino suo, quia terrenum virum non habet. |
| 6 | Nam ipsa debet sic permanere ut Eva fuit antequam eam Deus Adae repraesentaret, cum illa tunc non ad Adam, sed ad Deum aspexit. Sic mulier faciat, quae propter amorem Dei carnalem virum recusat. Ad Deum aspiciat, et non ad alium virum, quem prius habere nolebat. Sed valde durum et amarum est propter dolositatem antiqui serpentis, quod viriditas carnis in seipsa semper arida sit. |
| 7 | Attamen cum mulier fortissime armata fuerit, ita quod in thalamum superni Regis se collocat, et quod ipsum Regem dulcissima charitate amplectitur, nolens colere officium carnalis ardoris in concupiscentia, sed volens vultum animi sui ponere in Deum, recusans voluptatem carnis suae, tunc aspiciat ut aquila in solem, et ut columba per fenestras suas, cogitans et studens quomodo animum abstrahat de divitiis et deliciis saecularibus, et de consortio carnalis viri. |
| 8 | Et ideo femina quae non vult ire in thalamum carnalis viri propter dilectionem Dei, debet in spirituali vita mecum esse, qui sum sine initio et sine fine; nec sit in furtivis amplexibus rusticum occulte amans. Sed si haec fecerit, non est mecum, quia vipereos mores habet. Quapropter mulier quae ita fervet, quod non potest saeculum derelinquere, non in periculum, nec in altum montem ascendat, ne postea in lacum mergatur, quia mihi prius desponsata fuit, et deinde ad carnales amplexus ivit. |
| 9 | Nam Virgo Maria in calore Spiritus sancti iucunda fuit, et virginitas eius floruit. Sed nulla feminea forma hoc incipiat, quod Spiritus sanctus in illam non misit, ne postea vacua remaneat. Mulier quae ad me vult respicere, non sit in diversitate dispersi cordis super ambitionem huius saeculi, nec sit tortuosa per flagrantia magniloquia superbiae, sed sit stabilis in omnibus ornamentis virtutum, et nobilitate charitatis et iustitiae, quae dominantur in omnibus speciosis superni Regis. |
| 10 | Nunc, o tu turba puellarum, audi quod superna vox ad te sonat. Noli esse concubina, nec in altam vanitatem superbiae mentem tuam pone, ita quod velis honorem Regis discernere unicuique secundum statum suum, cum putas quod mihi non sit possibile, ut discernam solem et lunam et caetera ornamenta coeli. |
| 11 | Meretrix omnia quasi similia et aequalia habet, videlicet principem ut rusticum. Qui sic facit, inhonorat me, sapientiam similem faciens ignorantiae, et pietatem vanitati, ac caeteras virtutes similes cupro. Nunc, o vos puellae, nolite esse saltatrices, in similitudine pessimorum morum, secundum quod vobis placet, ne in alterutrum decipiamini in omnibus rebus si sic feceritis. |
| 12 | Nam saltatrix unicuique secundum voluntatem illius saltat. Sed et apertis ostiis ne ambuletis propter sordiditatem mentis vestrae, nec nutum faciatis in lascivis nutibus per petulantiam latitudinis vestri cordis, quasi in plateis illud amantes quod contempsistis in amplexibus Regis, cum rusticum pro regio amore in amplexus vestros ponitis. |
| 13 | Unde mulier quae non vult habere consortium carnalis viri, non sit ullo modo in aperto, quia hoc non decet eam; sed in occulto corpore et mente velut columba in caverna maneat, ne eam accipiter, scilicet virilis animus arripiat. Nunc tu, o turba, citius surge ad primam et ad regalem desponsationem primi et principalis viri tui. Ipse enim vocat te. Emenda ergo et corrige quod illum offendisti, et suscipiet te in aeterna salvatione et vives. |