Hildegardis Abbatissa, Epistulae, EPISTULA CXVII A. ABBATISSAE DE CROUCHDAL AD HILDEGARDEM. [Ut Deum exoret, quatenus pro excessibus in officio suo commissis satisfacere possit.]
| 0 | Amantissimae dominae H. divinarum ac verissimarum visionum sacratissimo munere divinitus illustratae, A. de Crouchdal, solo nomine abbatissa, super effluentissimum perfectae charitatis donum. |
| 1 | Eloquia vestra, mi domina, ab illa sanctissima anima vestra, ab illa celsitudine contemplationis vestrae, tanquam de vertice aeternorum collium defluentia in profundissimam caeterarum convallem animarum, quasi imber super herbam, et quasi stillae super gramina rigant eas, infundunt eas, et germinare eas faciunt germen sine spina, germinare eas faciunt supernorum desideriorum viva germina, usque ad thronum gloriae summi Dei miro odore prosilientia. |
| 2 | Opto igitur ego, ancilla vestra, litteras vestrae sanctitatis intueri, et alloquio dulcissimae consolationis vestrae tanquam levis aurae flatu refoveri. Nam, mi mater et domina, omnis spes, et securitas, et refugium, ac tutela mea, in vestra post Deum maternitate dependet; ideoque ad vos sola recurro, et me consilio et auxilio vestro post Christum committo. |
| 3 | Posco igitur iterum suppliciter, deprecor misericorditer, quatenus pro me Deum exoretis, et quid mihi agendum sit pro pluribus excessibus meis, quibus et in onere nominis [f. muneris] mihi impositi, seu in aliis transgressionibus delinquo, ut supra deprecata sum, benigne insinuetis. Timeo enim et valde pertimesco me offensam Dei incurrere. Valete. |
| 4 | RESPONSUM HILDEGARDIS. [Commendat illi charitatem, obedientiam et propriae voluntatis abnegationem.] |
| 5 | In vera visione haec verba, quae propter admonitionem magnae necessitatis ardenti desiderio a me quaerebas audivi: Valde gloriosa laus ubi fidele magisterium has acies habet, videlicet illam quae cum clypeis et loricis atque aliis armis custos turris posita est, ut contra illos pugnet qui turrim ipsius destruere volunt, et etiam illam quae civitatem suam probis militibus ita munit, ne muri eius ab inimicis comprehendantur, et ne hostium eius perfidis speculatoribus aperiatur, ipsique non interficiantur. Isti homines in beatitudine sunt. |
| 6 | Qui autem sic non faciunt, squalidiores rusticis sunt, qui per seipsos et per pecora sua villas suas sapienter procurant, ne in pascuis suis deficiant. De his dicendum non est: Quae est ista quae ascendit per desertum sicut virgula fumi ex aromatibus myrrhae et thuris, et universi pulveris pigmentarii? [Cant. III] nec illud: Quam pulchri sunt gressus tui in calceamentis, filia principis [Cant. VII]. Hoc est, qui in exsilio huius saeculi, quod per desertum intelligitur, voluntati suae contradicit, et in omnibus operibus suis suspirando ad Deum ascendit, sicut scriptum est: Ascendit fumus aromatum in conspectu Domini, mortificationem carnis sibi elegit, unde et de fumo aromatum, et de mortificatione carnis omnes virtutes in eo crescunt, quibus nunquam saturatur. |
| 7 | Illi qui hoc facit de supernis angelorum et sanctorum dicitur: Quam pulchri sunt gressus tui, id est studium, in quo in ista mortificatione ambulas, filia principis. Sed ab ore prophetae iste abiiciendus est, qui nec frigidus, nec calidus est, quia nec in terrenis, nec in coelestibus qui quam laborat. |
| 8 | Sed eum locustis assimilo, quae nec cum volatilibus recte volant, nec cum animalibus in terra recte ambulant, sed quae similes turbini, qui cito deficit sine utilitate vadunt. |
| 9 | O filia sacri nominis, aures tuas aperi, atque diligenti corde proposita signa huius parabolici sermonis audi, videlicet, quam magna gloria in summa laude de turribus huius civitatis ita constitutae sit; turris civitatis istius charitas cum concordia est. Et quare turris nominatur? Quia de altissimo Deo ipa fons saliens omnem terram circuiens fluxit, quoniam ipse Deus omnes creaturas in plena charitate ita disposuit, quod nulla necessitas in eis sit. |
| 10 | Unde disce quod sancti homines, in quibus charitas habitat, in nulla necessitate deficiunt, quia corda eorum mansuetudine et pace velut fluenti odore balsami circumdantur, quapropter et antiquus serpens eos discerpere non potest, quoniam ut fetens odor ab odore balsami segregatus est, ita diabolus charitatem fugit, et in cavernam ab ea se abscondit. |
| 11 | Ubicunque autem sancti homines, in quibus charitas non habitat, in nomine Domini congregati sunt, civitati quae sine turri est, et pulchris domibus quae sine celsitudine sunt, assimilantur. Unde in hac confusione pecunia iustitiae atque regulae, quia firma habitacula non habent, dispoliantur, ideoque etiam saepe destruuntur. |
| 12 | Quoniam ut turris civitatem ornat ac sustinet, ita charitas omnes virtutes. Milites charitatis qui in turri positi sunt, obedientia, fides et spes sunt. Obedientia clypeo circumdatur, quia semper subdita est; fides lorica induitur, quia omnia bona quae in Deo sunt, quae oculus nunquam vidit probat; spes autem coelum cum omnibus ornamentis suis per fidem complectitur. |
| 13 | Fides vero per obedientiam Deum semper aspicit, ita faciens ut ei praecepit. Deus enim charitas est, quia omne opus suum pium est; sed per humilitatem de coelo descendit, ut captivos suos liberaret, qui charitatem reliquerunt, quando ipsum non cognoverunt. Hoc per humanitatem suam fecit, et idem exemplum nobis reliquit. Quomodo? Quando propriam voluntatem nostram in officiis huius saeculi relinquimus, post vestigia eius ambulamus. |
| 14 | Quando autem in nomine eius in unum gregem congregamur, quemadmodum ad aquilam alia volatilia congregantur, Abraham imitamur, qui populum suum et regionem patriae suae reliquit, atque in aliena re circumcisionem secundum praeceptum Dei perfecit. Sed quando per hominem qui nobis similis est, praeceptis Dei obedimus, in benedictionibus sicut stellae coeli multiplicamur, velut etiam Deus Abrahae per angelum suum repromisit, et alienam rem secundum incarnationem suam requirimus, pro nihilo nos reputantes, ac in spiritali vita laborantes. |
| 15 | Cum hoc facimus, turrim nostram probis militibus per humilitatem undique munimus: probique milites sumus, cum voluptatem huius saeculi superamus, et cum furorem irae vincimus, utique paupertatem nostram propter amorem Christi toleramus, et cum inimicabilia homicidia odii ac invidiae a nobis abiicimus; atque cum alios peccatores similes nobis non spernimus, nec iniusta iudicia super eos iudicamus, et cum super iustos atque innocentes falsum testimonium non quaerimus. |
| 16 | Hi probi milites sunt qui civitatem nostram undique custodiunt, ita ut murus sanctae regulae et conversationis nostrae ab inimicis, videlicet odiosis ac invidiosis moribus, non perfodiatur, et ne ostium pacis per contradictionem repudietur; quoniam si hoc fit, clausula ostii nostri reseratur, inimicique nostri in civitatem nostram secure ambulant. |
| 17 | Et ne simus cum illis, qui semper erranti corde sunt dicentes: Hoc quod hominis rationalitas nobis ponit et eligit, nolumus, quia quae nos ponimus et eligimus, utiliora et iustiora illo sunt. Isti insidiatores sunt, qui civitatem nostram per insidias suas destruunt, quia quae de antiquis et sanctis magisterialibus medicis nostris in ieiunando, in vigilando et in orando, sive in aliis virtutibus constituta sunt, repudiant, et voluntatem suam pro Deo, qui ipsos creavit, eligunt. |
| 18 | O filia sanctimoniae, nunc audi: Turris tua sine probis militibus vacua est, et custodes civitatis tuae obdormierunt, atque ita in inaquositatem, et maxime propter proprietatem voluntatis suae ducti sunt. Ideoque turris et civitas tua tam aridae sunt, quod vix consistunt. De somno itaque tuo surge, quia funes navis tuae, qui consuetudo sanctae conversationis sunt, nondum rupti sunt; sed in magna stultitia morum te occupantes, rumores qui tibi conveniant quaeris. |
| 19 | Hoc tibi non expedit; sed sicut in desertis habitaculis magni et parvi atque caeci mures sunt, qui vestimenta hominum corrodunt, ita per haec omnis consuetudo sancta discinditur. Maiores mures inquietae mentes impietatis sunt; parvi vero stultitiam, quae a via veritatis nocturnalis est, significant: caeci autem vanitatem huius saeculi, quae a luce iustitiae caeca est, ostendunt. Unde in Evangelio scriptum est: Omne regnum in seipso divisum desolabitur [Luc. XI]. Nunc aspice in quam magno ardore Spiritus sancti plantata sis. |
| 20 | Quapropter et ministerio suo in te carere non vult, et primam regulam B. Benedicti aliorumque magistrorum diligenti corde attende, ut non pereas, sed ut in aeternum vivas. Vos autem, o cuncti magistri, providete ne stultis agricolis illis similes sitis, qui cum aratrum per seipsum recte ambulans vident, gaudium habent; cum autem curve incidit, taedium habent id recte vertere; et etiam cavete ne Paterfamilias vobis dicat: Inutiles mihi estis, quia villicationem vestram non recte perficitis; sed sollicite considerate, quae necessitas et quae adversitas subditorum vestrorum sit, et cum omni sollicitudine eos protegite. |