Hildegardis Abbatissa, Epistulae, EPISTULA LXII. A. ABBATIS ELEVACENSIS AD HILDEGARDEM. [Orat ut divinum de suis inimicis consulat oraculum, et rescribat quid sibi de Dei misericordia exspectandum sit.]
| 0 | HILDEGARDI, dilectae sponsae Christi, A. solo nomine Elevacensis dictus abbas, post vallem lacrymarum gaudia supernorum civium. |
| 1 | Libenter beatitudini vestrae salutationis officium tanto terrarum spatio interiecto porrigimus, amplectentes in vobis magnalia Dei, qui vos et purioris vitae sanctitate pollere fecit, ac spiritu prophetiae supra humanam opinionem vobis indidit praesentia tangere, revolvere praeterita, futura praevidere, ut divini muneris novitate dupliciter honorata, vere hominibus huius temporis stupenda sitis et veneranda. |
| 2 | Visitavit enim nos Oriens, et iam ruente saeculo superposuit manum suam, qui talem ac tantam inter nebulas saeculi nequam nostra feliciter aetate dedit clarescere, cuius interventu et veniam peccatorum, et remedium laborum, et consolationem dolorum obtinere, atque divinae secretum dispositionis cognoscere gaudemus. Accusat nos conscientia nostra, terret culpa, peccata redarguunt. Turbamur intus, foris periclitamur, nusquam nobis securitas, undique circumsonat hostis. |
| 3 | A dextris fraudulentus amicus insidiatur, a sinistris truculentus inimicus oppugnat. De his et aliis super quibus maturitatem vestram nuntii nostri consuluerint, divinum oraculum consulite, et quidquid nobis de misericordia Dei, exspectandum sit, mater sanctissima, rescribite. |
| 4 | RESPONSUM HILDEGARDIS. [Afflictum consolatur, torpentem hortatur, et ad pugnandum viriliter excitat.] |
| 5 | Qui videt, nec vicissitudine mutatur, dicit: Tu homo, nondum habes alas volandi, quae tempestates tolerant, et quae ad rectam moderationem aeris pertinent, sed tantum quasi columna es in platea sine instrumento aedificii, et sine ascensu scalae stans, ita quod luto scalae aspergeris. Nam lenis es, et non acutus in oculo correptionis ad arguendum pravos et nigros mores hominum; sed tamen gratia Dei inspicit te, non habentem clausuram duritiae cordis, sed tantum dormientem in torpore lasciviae, ita quod Deum non attendis. |
| 6 | Ergo Dominum tuum non habe sicut villicum; sed aspice in illum, improbitates, ut fortissimus miles, fortissime pugnans, armatus lorica et galea. Nunc enim sunt tempora quasi in oblivione Dei, et lassa in certamine Christi. Sed fama volat in mendaciis per vicissitudinem vanitatum, quasi Deum videant, sed tamen nesciunt eum. |
| 7 | Ubi est ergo homo qui ambulet in recto itinere? Pauci sunt. Sed qui est dicit: Nullus hominum valet per vomitum garrulitatis suae, gladium ultionis meae de vagina sua praecipitanter educere, antequam veniat tempus voluntatis meae in ultione. Tu ergo, o homo, surge, et clarifica animum tuum in me, ita quod vigilanter quaeras ubi me invenias, et vives. |