| 1 | O Pater, qui in omni negligentia tua Deum times, et qui eum diligis, ita quod pro quibusque inutilibus ad ipsum suspiras, tu ad fontem aquae vivae curre, non solum te, sed etiam alios infirmos, quos vulneratos vides, lavando; ipsisque vinum poenitentiae infunde, et eos oleo misericordiae ungere non cesses. In hoc enim illum, qui vivus fons et integra rota est, imitaris, qui peccatores ad auxilium misericordiae eius confugientes comprehendit, impiosque ei contradicentes amaro iudicio iudicat. Circulum vero huius rotae nullus mons tangere valet, quoniam umbra ipsius super omnia excelsa est: nec ipse etiam ab ullis infimis obnubilari potest, cum omnia excellat. |
| 2 | Deus namque per nullum, nisi per se ipsum, vivit: unde nec initium nec finem habet. Ideo quicunque ad auxilium gratiae suae confugerit, a beatitudine aeternae vitae nunquam deficiet; sed denuo per Deum vivum scintilla salvationis excitatur, quia ipse peccatoris mortem non vult, sed ut per eum vivere incipiat. Nunc autem, o mitis Pater, qui in vice Christi es, suscipe hanc mulierem, scilicet Idam, quae occulta vulnera sua nondum perfecte manifestavit, et eam, ac caeteros ad te confugientes diligentissime medicina poenitentiae percura, quatenus in rota verae Trinitatis in aeternum vivas. |