Hildegardis Abbatissa, Epistulae, EPISTULA XLIX. PRAEPOSITI SANCTI PETRI TOTIUSQUE CLERI TREVIRORUM AD HILDEGARDEM. [Orant ut quae ipsis nuper in diebus Pentecostes praedixerat, scriptis commendet et transmittat.]
| 0 | R. peccator et praepositus maioris ecclesiae S. Petri, ac totus Trevirorum clerus, HILDEGARDI famulae Dei, ac mysteriorum ipsius quamplurimorum consciae, in coenobio B. Roberti devote viventi, cum oratiarum actione manus extensas pro ipsa. |
| 1 | Cum per divinam permissionem revelentur ex multis cordibus cogitationes [Luc. II] nostrae ad vos, per divinam voluntatem, cum toto adnisu corporis, tota devotione mentis vos diligimus. Scimus enim Spiritum sanctum vos inhabitare [Rom. VIII], et plurima caeteris hominibus incognita, per ipsum vobis manifestari. |
| 2 | Nam ex quo a nobis recessistis, cum in diebus Pentecostes nuper ad nos superna dispositione venissetis, ubi comminationem Dei nobis imminere praedixistis, multa dispendia Ecclesiarum, et multa pericula hominum circa nos et apud nos vidimus et experti sumus, quia secundum bonum consilium, quod nobis dedistis, iram Dei placare negleximus, et nisi per misericordiam Dei vindicta ipsius retracta fuisset, forsitan eisdem periculis imminentibus in desperatione succubuissemus. |
| 3 | Et quia Deus in vobis est, et verba ipsius ab ore vestro sonant, quam intime maternalem dilectionem vestram exoramus, ut ea quae viva voce nobis tunc propalastis, per praesentem baiulum, scripta nobis transmittatis, quatenus succedens posteritas et vindictam Dei, et misericordiam eius super nos directam videat, et vos consciam secretorum ipsius veracem et dilectam esse cognoscat. |
| 4 | Protectio Domini super vos semper maneat, et quod in vobis coepit, bono fine in vobis perficiat. |
| 5 | RESPONSUM HILDEGARDIS. [Postquam negligentiam pastorum et praelatorum multis redarguit, pergit ad praedictiones bonorum et malorum futurorum.] |
| 6 | Ego paupercula forma, quae in me nec sanitatem, nec vim, nec fortitudinem, nec doctrinam habeo, sed quae magistris subdita sum, de mystico lumine verae visionis, ad praelatos et clerum Trevirensium haec verba audivi: Doctores et magistri tuba iustitiae canere nolunt, ideo oriens bonorum operum in eis exstinctus est, qui totum mundum illuminat, et qui quasi speculum luminis est. |
| 7 | Oriens enim iste cum doctrina in eis lucere deberet, quae diversa praecepta regeret, sicut et sphaera solis diversa est. Auster etiam virtutum cum calore suo in ipsis frigidus ut hiems est, quia bona opera et de igneo Spiritu sancto ignita, in se non habent, et quoniam absque viriditate aridi sunt. Occidens quoque misericordiae, in nigredinem sacci cilicini versus est [Apoc. VI], quia bene vivendo passionem Christi non colunt, qui per humilitatem in humanitatem descendit, et divinitatem suam obtexit, sicut sol interdum absconditur. |
| 8 | Sed septentrio cum aquilone in eis operantur, ubi unusquisque eorum latitudinem proprietatis suae in poenas animarum convertetur, sicut etiam cilicium corpus hominis constringit. Ipsi namque per bona opera cum oriente non surgunt, et ardore solis non ardent, nec cum occidente a malis declinant, sed cum septentrionali aquilone in proprietatem cordis sui se abscondunt. |
| 9 | Ob hoc vere diabolus tres nigros ventos ex aquilone cum ludibili sibilo emittit, primum scilicet cum superbia et odio contra orientem, qui exstinctus est; secundum, cum oblivione Dei contra austrum; tertium, cum infidelitate contra occidentem. Nam cum doctores et magistri recte ambulando Deum imitati sunt, oriens aquilonem ita constrinxit, quod suspirare non potuit, et auster in bonis operibus eum in illis cremabat, et occidens vires eius in tenebras deiecit, quando isti mundum et seipsos, Agnum sequentes, relinquebant. Nunc autem vis virilis fortitudinis in muliebrem debilitatem inclinata est, quae cum virili fortitudine pugnare non debet, quia vir caput est [Ephes. V]. Muliebre vero tempus istud, cum quodam tyranno incoepit, cum omne malum exortum est. |
| 10 | Ego autem in vera visione didici, quod multoties quilibet paterfamilias, qui potens Dominus est, filiis et famulis suis, qui propter praevaricationem praeceptorum suorum ipsi displicent, probitatem ac potentiam et possibilitatem suam proponit: et quod postea manum suam extendendo cum virga correptionis eos inclinat, et dissipat secundum qualitatem ipsorum, dicens: Unde venitis, et quid absque me estis? |
| 11 | Et de zelo Domini audivi, quod Deus absque ultione praevaricationem praeceptorum suorum non dimittit. Adam enim praecepta Dei praevaricatus, visionem coelestium et claram vestem amisit, et in locum miseriae missus est. Per zelum etiam Domini Cain propter effusionem sanguinis fratris sui, quem occidit, expulsus est [Gen. IV]. Plurimi etiam populi ex filiis Adam surrexerunt, qui oblivionem Dei habebant, ita quo se homines esse scire nolebant, unde turpiter peccando secundum mores pecorum vivebant, exceptis filiis Dei, qui ab eisdem hominibus et amoribus eorum se separabant, de quibus Noe natus est. |
| 12 | Tunc zelus Domini elevatus est, et Spiritus Domini super aquas ferebatur [Gen. I], et nubes scidit, et aquas in dilavio eduxit, et sic terra de criminalibus peccatis mundata est, et de sanguine Abel quem biberat. Deus enim ista fecit. Et sic collum cupiditatis antiqui serpentis extritum est. Tunc terra quae in sanguine Abel prius violata fuerat, novum succum vini protulit, et sapientia iterum operari coepit. Sed diabolus cum irrisione scelus in filio Noe perpetravit: unde et zelus Domini peccantem in servitutem dedit, ac benedictionem ei subtraxit, et in maledictionem servitutis peccantes tradidit. |
| 13 | Et ita sapientia nova in coelo et in terra operata est. Deinde S. Trinitas in Abraham magnum opus ostendit, praesignando et ostendendo obedientiam, ubi ille patriam reliquit, et ubi se circumcidit, et in obedientia illos praesignavit, de quibus dictum est: Qui sunt hi, qui ut nubes volant? [Isa. LX] et in circumcisione vulnus confusionis antiqui serpentis accepit. |
| 14 | Sed mulier per cachinnum stultitiam primae mulieris secuta est, in fecunditate autem eius, filius Dei praefiguratus est. Nam in obedientia Abrahae Deus praevaricationem Adae mutavit, et in circumcisione ipsius morti intulit, et in fecunditate sterilis feminae praevidit, quod alia femina, alium filium paritura esset, quoniam Filius Dei omnem praesignificationem istam in nativitate sua complevit. |
| 15 | Moyses autem legifer in adiutorium circumcisionis venit, et legem dedit, quod etiam a Deo perpetratum est. Sed populus illius propter multas praevaricationes praeceptorum Dei, in idolis et in aliis peccatis interiit. Zelus autem Domini huiusmodi purgationes usque in finem mundi operabitur. Sed tamen Deus vindictam suam emittit, multoties eam per hominem aut per aliam aliquam creaturam praenuntiat, ne homines excusationem malorum suorum habeant: quapropter saepe et multi inter eos surgunt, et poenitentiam agunt, sicut et in Iona factum est. |
| 16 | Et sic Deus per amicos suos laudatur, et per inimicos suos praedicatur. Nam Deus formam digiti sui cum praefata ostensione in viris et in feminis saepe tetigit, ut scriptum est: Et prophetabunt filii vestri et filiae vestrae [Ioel. II]. Postquam autem Deus praefiguravit quod facere voluit, recordatus est, quod dixerat, quod contereret caput serpentis. |
| 17 | Et quamdam mulierem, scilicet Virginem, obedientia et castitate ac omni hono perfudit, et omni bono implevit, ita quod superbia, quae in Eva fuit, in hac aruit. Sed virgo haec Filium Dei de Spiritu sancto concepit, sui mirabiliter processit, et in mundum miraculis venit. Tunc Deus ab opere illo cessavit, quod sic carnaliter patrarat. |
| 18 | Et huic Filio suo omnia carnalia ad spiritalia revocare dedit, quia ille caro sanctitatis est, quae per alienam naturam processit, et quam consilium serpentis nunquam violavit. Unde idem Filius Dei veterem legem rigavit, cum in baptismo per fidem et obedientiam, et per abstinentiam carnalium desideriorum, viam sanctitatis demonstravit: et cum poenitentiam hominibus dedit, et cum omnia haec in mortali corpore cum morte sua confirmavit, et cum miracula et signa discipulis suis dedit, sicut Pater ipsi dederat, quando Deus homo apparuit, cum tonitru divinitatis in discipulos suos novum ignem misit qui antea nunquam apparuerat, et discipuli novis igneis linguis et nova scientia infusi sunt [Act. II], quae secundum coelestem harmoniam homines vivere docuit. Tunc oriens virtute sua resplenduit, et auster in calore suo arsit, nec occidens noxialis erat, nec septentrio cum aquilone bacchabatur, quia per passionem Christi temperati fuerunt, usque ad tyrannum quemdam, a cuius tempore omne malum et iniustitia ac praevaricatio exorta est. |
| 19 | Sed et haec cum fame et pestilentia exanimata sunt, et cum bellis et praeliis incurvata sunt, et cum poenis poenitentiae purgata sunt. Nunc autem lex in spiritali populo neglecta est, qui bona facere et docere contemnit. Magistri quoque et praelati, relicta iustitia dormiunt. Unde vocem hanc de coelo dicentem audivi: O filia Sion, corona de capite tuo inclinabitur, et pallium dilatationis divitiarum tuarum tibi imminuetur, et in parvum numerum constringetur, et de regione in regionem expelleris. Per potentes enim homines plurimae civitates et claustra dissipanda sunt. |
| 20 | Et principes dicent: Abstrahamus ab eis iniquitatem, quae totum mundum in ipsis subvertit. Et vidi et audivi, quod haec pericula et contritiones regionibus et claustris propter praevaricationem obedien iae aliorum praeceptorum legalium constitutionum occurrent, et vidi quod tum in huiusmodi praevaricationibus, aliqui Deo adhaerebunt, et ad ipsum anhelabunt, quemadmodum in tempore Eliae factum est [III Reg. XVIII]. Hi vero cum magno honore persistent, et velut holocaustum Dei habebuntur, quia a malis recesserunt, ut Noe et Lot. |
| 21 | Et haec eadem purgatio in hoc muliebri tempore in modico incipiet, et postea maior fiet, et deinde virile tempus veniet, in quo bella et praelia ex iusto Dei iudicio erunt. Sed hoc muliebre tempus tandiu non durabit, quandiu hucusque perstitit. Tunc iustitiae et iudicia Dei surgent, et disciplina ac timor Dei in populo erunt, et iusti et boni homines in spiritali populo fient, qui tamen in parvo numero propter humilitatem manebunt, et in primam auroram sicut eremitae revertentur: et hoc etiam in timore praeteritorum temporum faciunt, quae sibi adversa fuisse perspexerunt. |
| 22 | Et homines stultitiam lascivorum morum non habebunt more puerorum, sed tristitiam de ignotis temporibus sustinebunt quae ventura sunt. Et tunc fortes viri surgent et prophetabunt, et omnia vetera et nova Scripturarum, et omnes sermones per Spiritum sanctum effusos colligent, et intellectum eorum, sicut monile cum pretiosis lapidibus ornabunt. |
| 23 | Per hos et per alios sapientes plurimi saeculares, boni fient, et sancte vivent. Hoc autem studium sanctitatis cito non arescet, sed diu durabit, quia haec omnia propter errans tempus fient, ubi multi martyres in fide erunt. Nam vir praeliator haec faciet, qui initium et finem operum suorum in his aspicit, quatenus erranti populo in hoc resistat. |
| 24 | Ipse namque prophetas primum constituit velut caput, sapientes velut oculos, doctores velut os, sicut etiam per verbum Dei omnia facta sunt. Et quia deinde reliqua membra, scilicet fideles, bona opera operabuntur, Deus in sinum eorum caput ponit, id est intellectui ipsorum prophetiam aperiet. Tunc et principes citharas et tympana in aerumnas et in tristitiam vertent, quemadmodum filii Israel fecerunt cum capti fuerunt [Psal. CXXXVI]. Post haec omnia spiritalia sine taedio et defectu confortabuntur, et homines pupillam viventis Libri inspicient. Et tunc vires et fortitudo ac sanitas in populo fient, quia vir praeliator aerem sanitate replebit, et etiam viriditatem virtutum producet, ne fideles corpore et anima in errante tempore deficiant. |
| 25 | Istud autem usque in errans tempus ita perdurabit, in quo fidelis populus, ad mortem quasi ad epulas festinabit. Sed et tempus hoc errorem hoc modo tenebit, usque dum illud Deus in gratia et misericordia ac in zelo suo discutiat. In omnibus his hortulanus inutilia de horto suo proiiciet, et utilia ad se colliget, quemadmodum scriptum est: Deus ultionum Dominus, Deus ultionum libere egit [Psal. XCIII]. Quod tale est: Deus in zelo suo caput iniquitatis conterit, et illud Dominus in casu prosternit, quia omnis iniquitas ex diabolo est, qui in inferno sepultus est. |
| 26 | Ipse namque Deus ultionum est, quia in nullum aspexit vel respexit, a quo quidquam sibi addendum assumeret. Sed in semetipso unumquodque distribuit, constituit et facit, et istud libere hoc modo egit, quia ipse solus, et iustus, et bonus, et timendus in omnibus iudiciis suis est. Deus enim in ultione perditorum est, quia bona noluerunt, et ideo cum diabolo eos damnat, multos quoque per dolorem libere inclinat, quos iterum postea elevat, ut propter bona opera velut columnae coeli sint, sicut plurimos ex publicanis et peccatoribus sanctos fecit. |
| 27 | Tunc diabolus se erigens, in perdito filio suo super pennas ventorum volare vult. Deus autem in semetipso disponit ea quae vult, quoniam nemo eum superare potest, et omnem vim diaboli dissipat, velut faber qui omnia inutilia in fabrica sua redigit et manum suam in zelo suo extendit, sicut ibi fecit, ubi eumdem Satanam in prima dilectione in abyssum proiecit. Unde ille sicut coluber foramen suum intrat, ita in abyssum se abscondit; nec amodo se eriget, quia nunc totus deceptus est. |
| 28 | Postea divinitas ignota omni creaturae operabitur, quia omni homini ignotum est, quando purgatio mundi per ignem fiat. Et Treverim novo igne, qui discipulis in igneis linguis apparuit [Act. II], inter fideles primo valde ornatam vidi, ita quod omnes plateae ipsius in aurea fide cum miraculis tunc diffusae fuerant. Sed nunc per vagationem squalidorum morum, cum taedio, quasi Deum nesciat, circumdata, et aliis plurimis malis coinquinata est, et etiam in his taedio et defectione iucunditatis et pulchritudinis principalium et honestarum institutionum inveterata est, atque in oblivionem multorum peccatorum inclinata. |
| 29 | Quapropter igneae ultiones ab inimicis super eos venient, nisi per poenitentiam, sicut in Iona factum est, deleantur [Ion. II, III]. |