Hildegardis Abbatissa, Epistulae, EPISTULA VIII. HILDEGARDIS AD CHRISTIANUM MOGUNTINENSEM ARCHIEPISCOPUM. [Quod, iuvene quodam olim excommunicato, sed dudum absoluto, in coemeterio montis S. Ruperti sepulto, mandatum a praelatis Moguntinis acceperit ut corpus iuberet exhumari, vel abstineret a divinis in ecclesia sua celebrandis pontificis opem implorat.]
| 0 | O mitiss. Pater et domine, qui in vice Iesu Christi super oves Ecclesiae pastor constitutus es, summo Deo et paternae pietati tuae gratias humiliter agimus, pro eo quod litteras paupertatis nostrae misericorditer suscepisti, et quod pro nobis tribulatis et angustiatis in misericordia tua litteras ad praelatos nostros Moguntiam mittere dignatus es, et etiam pro dulcibus verbis solitae clementiae tuae, quibus per dominum Hermannum ecclesiae Sanctorum Apostolorum in Colonia decanum, ita consolatae et laetificatae sumus, quod in omni tribulatione et angustia nostra, sicut filiae ad te dilectum Patrem securae confugimus. |
| 1 | Unde, bone domine, nos famulae tuae quae sedemus in tristitia tribulationis et angustiae, in spiritu humilitatis pedibus tuis provolutae, causam intolerabilis doloris nostri in pura veritate lacrymabiliter tibi aperimus, ea fiducia, quod ignea charitas, quae Deus est [Ioan. IV], tibi inspiret, ut cum paterna pietate lamentabilem vocem, quam in tribulatione nostra afflictae ad te clamamus, misericorditer exaudiri digneris. |
| 2 | O mitis Pater, cum praelati nostri Moguntini mortuum iuvenem ante mortem suam ab anno diu absolutum, et omnibus Christianae fidei sacramentis munitum, sicut etiam ante in litteris tibi insinuavi, apud nos sepultum, a coemeterio nostro eiicere nos iussissent, vel a divinis nos cessare, ego ad verum lumen, ut soleo, aspexi, et in illo Deus mihi praecepit, ne unquam voluntario consensu meo eiiceretur, quem ipse a sinu Ecclesiae in gloriam salvationis deputandum susceperit, quoniam nigredo magni periculi nobis inde proveniret, eo quod contra voluntatem eius veritatis esset. |
| 3 | Si enim iste timor omnipotentis Dei mihi non obstitisset, eis humiliter obedissem, et quemcunque in nomine tuo, qui Dominus et advocatus noster es, eumdem mortuum iussissent efferre, si excommunicatus non esset, servandum ius Ecclesiae, grata voluntate concessissem. |
| 4 | Cum autem per aliquod tempus non sine magno dolore et tristitia cessassemus, in vera visione animae meae a summo iudice (cuius praecepto resistere ausa non fui) pondere gravissimae infirmitatis coacta, ad praelatos nostros in Moguntiam veni, et verba quae in vero lumine videram, ut ipse mihi praecepit, scripta repraesentavi, quatenus in illis cognoscerent quae voluntas Dei in hac causa esset. Veniam quoque coram ipsis, qui tunc aderant, amaris lacrymis petens ab eis, flebiliter et suppliciter misericordiam quaesivi. |
| 5 | Sed cum eorum oculi ita caligassent, ut nullo respectu misericordiae me respicere potuissent, plena lacrymis ab eis discessi. Sed cum plurimi homines super nos misericordia moverentur, licet pro voluntate sua nos adiuvare non possent, fidelis amicus meus, scilicet Coloniensis archiepiscopus ad ipsos in Moguntiam venit, et quodam milite libero homine assistente, qui sufficientibus testibus probare voluit, quod ipse et praedictus mortuus, adhuc in corpore vivens, cum pariter in eodem excessu fuissent, pariter etiam ab anno, eodem loco, eadem hora, ab eodem sacerdote soluti essent, eodem sacerdote, etiam qui eos absolvit, praesente, ab eis cognita huius rei veritate, idem praesul de te praesumens, licentiam celebrandi divina, usque ad reditum tuum secure et in pace obtinuit. |
| 6 | Cum autem, dulcissime domine, fiduciam maximam de tua misericordia haberemus, per eosdem praelatos nostros post reversionem suam e Roma, e synodo litteras tuas divinorum interdictorias accepimus: quas ut paternae pietati tuae confido, nunquam misisses, si veritatem huius rei agnovisses. Sicque, mitissime Pater, in priori ligatura multo maiori dolore et tristitia tuimetipsius iussione constitutae sumus. |
| 7 | Unde in visione animae meae, in qua nunquam me aliquo verbo turbasti, iussa sum corde et ore dicere: Melius est mihi incidere in manus hominum, quam derelinquere praeceptum Dei mei [Dan. XIII]. Ergo, mitissime Pater, obsecro te in amore Spiritus sancti, ut propter pietatem aeterni Patris, qui pro salute hominis in suavi viriditate misit Verbum suum in Virginis uterum, dolentium et plorantium filiarum tuarum lacrymas despicere non velis, quae ob timorem Dei, tribulationes et angustias huius iniustae ligaturae sustinemus. |
| 8 | Spiritus sanctus infundat tibi, ut ita super nos misericordia movearis, ut etiam tu post finem vitae tuae pro hoc misericordiam consequaris. |