Hildegardis Abbatissa, Divina Opera, 1, XIII. Quod imitatio charitatis Filii Dei cruce sua diabolum conterentis etiam nunc in suis fidelibus discordiam et caetera vitia, ipsumque humani generis antiquum deceptorem conculcet et ad nihilum redigat.
| 1 | Quod vero quoddam monstrum horribilis formae, ac venenosi nigrique coloris, et serpentem quemdam pedibus suis conculcat, hoc est quod vera charitas iniuriam discordiae plurimis vitiis distortam, multisque perversitatibus horribilem, ac in deceptione venenosam, et in perditione nigram, antiquumque serpentem quibusque fidelibus insidiantem, per vestigia Filii Dei conterit, cum etiam idem Filius Dei illum in cruce ad nihilum deduxerit. |
| 2 | Qui os suum dextrae auri eiusdem monstri infigit, et reliquum corpus suum in transversum capitis ipsius incurvans, caudam suam in sinistra parte illius usque ad pedes eius extendit, quoniam diabolus deceptionem suam se bene facere interdum simulans, discordiae infigit, totumque genus vitiorum hac et illac initio illius leviter apponens, in fine tamen illorum perversitatem pessimae consummationis discordiae se habere ostendit. |
| 3 | Serpens enim caeteris vermibus in dolo callidior existens, in eadem calliditate omnia quae potest destruit, et in id quod pessimum est se convertit. |
| 4 | Quod etiam varii colores qui in ipso sunt designant. |
| 5 | Sic et Satan fecit, quoniam cum pulchritudinem suam cognosceret, Creatori suo se similem esse voluit, et hoc etiam homini per auditum quasi per caput serpentis immisit, et nec hoc usque ad novissimam diem facere desinet, quod velut cauda ipsius est. |
| 6 | Charitas itaque in rota aeternitatis sine tempore est, quemadmodum calor in igne. |
| 7 | Deus enim in aeternitate sua omnes creaturas praescivit, quas in plenitudine charitatis ita protulit, quatenus homo nulla refectione vel servitio in eis careret, quoniam ipsas ad hominem velut flammas ad ignem coniunxit. |
| 8 | Primum autem angelum Deus cum plurimis ornamentis, ut etiam praedictum est, constituit, sed ubi ille se ipsum conspexit, Dominum suum odio habuit, et Dominus esse voluit, sed Deus in puteum abyssi illum proiecit. |
| 9 | Tunc idem transgressor homini malum consilium intulit, cui homo consensit. |