Gregorius Turonensis, Vitae patrum, 14, 1

monumenta.ch > Gregorius Turonensis > 1
Gregorius Turonensis, Vitae patrum, 14, . . . <<< >>> II.

Gregorius Turonensis, Vitae patrum, 14, I.

1 Igitur beatissimus Martius, Arvernae urbis abbas (An. 525, 13 April.), eiusdem territorii fuisse incola fertur, et a pueritia sua religiosam agens vitam, totum se Dei operibus dedicavit.2 Erat enim parcus in cibis, largus in eleemosynis, promptus in vigiliis, in orationibus valde devotus: totis viribus luxuriam abstinentiae freno, ac parcitatis agone coercens, ne sibi aliquid subrepere posset.3 Non immerito Martius vocitatus, qui marte triumphali pullulantes actionum mortalium cogitationes gladio Spiritus sancti in ipso emicationis [Ed., dimicationis] exordio succidebat, non surdus auditor Apostolicae exhortationis dicta commemorans: Accingite vos armatura Dei et gladio Spiritus sancti, ut possitis ignita diaboli tela contemnere (Eph. VI, 11, 16).4 Cumque ad illam aetatis legitimae perfectionem venisset, et tanquam sidus egregium in hac urbe fulgeret, adhuc aliquid sibi deesse putans, haud procul ab ea secessit, acceptoque sarculo, montem lapideum caedere coepit, in quo cellulas sculpens, habitacula sibi parvula fecit: scilicet ut arctius sobrietatis catena constrictus, facilius Deo omnipotenti precum thura laudationumque holocaustomata super cordis mundi altare proferret, recolens Dominum dixisse per Evangelium: Intra in cubiculum, et clauso ostio ora Patrem tuum, et Pater tuus qui videt in absconso reddet tibi (Matth. VI, 6).5 Sciebat enim et angelicae sibi visitationis consolationem adfore si se ab humanis aspectibus longius amovisset.6 In hac ergo rupe cavati montis, habitationis ut diximus necessaria praeparabat, formans in antris ex ipso lapide scamnum, et sellulam, sive lectulum, in quo post laborem multum fessi corpusculi requiem indulgeret.7 Sed erant haec immobilia, quia ex ipso lapide ineisa massae ipsi petreae inhaerebant: nihil autem super eam cum quiesceret sternebat, nisi tantum cum vestimento quo indutus erat decumbebat, nec alios habens tapetes, plumellas aut stragula, quibus haec operirentur, nisi cum ipse desuper consedisset.8 Nihil enim habebat proprium nisi Dei cultum, in quo indeficiens permanebat.9 Victum ei interdum devotorum largitio ministrabat.