monumenta.ch > Gregorius Turonensis > 23
Gregorius Turonensis, Miracula, 7, XXII De Maximo abbate. <<<     >>> XXIV De Monigunde religiosa.

Gregorius Turonensis, Miracula, 7, XXIII De Iohanne reclauso.

1 Requiescit haud procul ab hac basilica Iohannis quidam presbiter, natione Britto, in summa religione degens, per cuius manus Dominus multa signa sanitatum dignatus est operare. Qui ob amorem divinum ab aspectibus se hominum cohibens, parvulam oratorii cellulam habebat ante ipsam Cannonensis vici eclesiam. Ibique in viridiariolo, quem manu propria excolebat, arbores lauri plantaverat, quae nunc vastis colomnarum fomitibus iocundorum frondium amoenitate tenduntur. Sub quarum umbraculo vir sanctus consedens, aut legebat aliquid aut scribebat. Cuius post obitum cum arbores illae, ut diximus, patulis diffusae ramis obumbrarent locum viridiarii, una ex his vetustate senescens exaruit. Tunc custus loci, effossam cum radicibus colomnam, incisis ipsis cum ramis suis scamnum adaptat, in quo interdum aut resederet lassus aut aliquid secure decideret, cum necessitas exegisset. Quod cum per duos annos aut fere amplius scamnum in hoc usu habuisset, tactus, ut credo, inspiratione divina dolore cordis, ait: 'Vae mihi, quia peccavi, ut arborem, quam talis sacerdos propria manu plantavit, ego ad diversas necessitatum utar incisiones'. Et haec dicens, accepto sarculo, effossam humum, incisis scamni pedibus, posuit eum sub terra replevitque fossam humo. Mirum dictum! Adveniente verno tempore, sicut reliquae arbores flores ita et haec colomna, quae viri manu, ut ita dixerim, sepulta fuerat, rediviva in sospitate virescens, novos frondes emisit. Extant de ea hodieque virgulta in quinum senumque aut fere amplius pedum altitudine, quae annis singulis incrementum sumentes, a Domino sublevantur.Gregorius Turonensis HOME