monumenta.ch > Gregorius Turonensis > XIV. INCIPIT DE SANCTO MARTIO ABBATE.
Gregorius Turonensis, Libri octo miraculorum, LIBER VITAE PATRUM OPERE GEORGI FLORENTI GREGORI TORONICI., , XIII. INCIPIT DE SANCTO LUPICINO. <<< >>> XV. INCIPIT DE SANCTO SENOCH ABBATE.
Gregorius Turonensis, Libri octo miraculorum, LIBER VITAE PATRUM OPERE GEORGI..., XIV. INCIPIT DE SANCTO MARTIO ABBATE.
1 Magnum nobis divina pietas largitur augmentum, cum delictis nostris fieri praecepit de remissione refugium, si neglegentibus ignoscamus, si indulgeamns laedentibus, si odientibus nos e contrario commodum benedictionis inpertiamus, dicente domino Iesu Christo: Dilegite inimicos vestros, benefacite his qui oderunt vos et orate pro persequentibusEcce et calumniantibus vos, ut sitis filii Patris vestri, qui in caelis est.2 quam magnum thesaurum congregat contemptus irae, reconciliatio damnati, remissio iudicati; filium te Dei Patris facit, coheredem Christi adscribit, caelestibus te regnis habitatorem statuit.3 Unde manifestum est, oblitterari delicta eius in caelo, qui delinquenti beneficium veniae inpertit in saeculo.4 Sic enim dominici oris sententia prolata testatur: inquit, Si, dimiseritis hominibus peccata eorum, dimittit et Pater vester caelestisCum vero supplices famulos docet orare, ait: peccata vestra.5 Sic enim dicitis ad Patrem: 'Dimitte nobis debita nostra, quemadmodum et nos dimittimus debitoribus nostris'.6 Hic igitur sanctus Martius beatus abba, sanctitate praeclarus, divinis eruditus studiis, huius sententiae bonum retenuit corde, ut libenter dimitteret delinquenti; et non solum ignovit noxam, verum etiam munera praebuit gratia, ne in aliquo vilem redderet culpati personam.7 Sed ante de conversatione eius pauca locuturi sumus, prinsquam ad huius gratiae beneficium accedamus.8 (1.) Igitur beatissimus Martins Arvernae urbis abba eiusdem terreturii fuisse incola fertur, et a pueritia sua religiosam agens vitam, totum se Dei operibus dedicavit.9 Erat enim parcus in cibis, largus in elymosinis, prumptus in vigiliis, in orationibus valde devotus; totis viribus luxoriam abstenentiae freno ac parcitatis agone cohercens, ne sibi aliquid subrepere possit.10 Non inmerito Martius vocitatus, qui Marte triumphali pullulantes actionum mortalium cogitationes gladio Spiritus sancti in ipso emicationis exordio succidebat, non surdus auditor apostolicae exortationis dicta commemorans: Accingite vos armatura Dei et gladium Spiritus sancti, ut possitisCumque ad illam aetatis legitimae perfectionem ignita diaboli tela contemnere.11 venisset et tamquam sidus egregium in hac urbe fulgeret, adhuc aliquid sibi deesse putans, haud procul ab ea secessit.12 Acceptoque sarculo, montem lapideum caedere coepit, in quo cellulas sculpens, habitacula sibi parvula fecit, scilicet ut artius subrietatis catena constrictus, facilius Deo omnipotenti precum tura laudationumque holocaustomata cordis mundi altare proferret, recolens, Dominum dixisse per euangelium: Intra in cubiculum, et clauso ostio, ora Patrem tuum; et Pater tuus, qui videt inSciebat enim, et angelicae sibi visitationis consolationem absconso, reddet tibi.13 adesse, si se ab humanis aspectibus longius amovisset.14 In hac ergo rupe cavati montis habitationis, ut diximus, necessaria praeparabat, formans in antris ex ipso lapide scamnum et sellulam sive lectulum, in quo post laborem multum fessi corpusculi requiem indulgeret.15 Sed erant haec inmobilia, quia ex ipso lapide incisa massae ipsi petreae inhaerebant; nihil enim super ca, cum quiesceret, sternebat, nisi tantum cum vestimento quod indutus erat decumbebat, nec alios habens tapetes [vel] plumellas aut stragula, quo haec operirentur, nisi cum ipse desuper consedisset.16 Nihil enim habebat proprium nisi Dei cultura, in quo indeficiens permanebat.17 Victum ei interdum devotorum largitio ministrabat.18 (2.) Denique et aeternus Dominus, qui iugiter glorificat sanctos suos, coepit caelestem famuli meritum terrigenis declarare vel, qualis esset cultor suae divinitatis, ostendere, dum ei curationum gratiam dignatus est inpertire.19 Nam daemones de obsessis corporibus in nomine Iesu Christi verbo fugabat, venenum malae pussulae crucis signaculo obpraemebat, quartanis tertianisve febribus infuso benedicti olei liquore pellebat et multa alia beneficia populis, annuente Domino largitore bonorum omnium, tribuebat.20 Ad tanti viri famam coeperunt quidam ad eum confluere, gaudentes eius instrui disciplinis.21 Quid plura? Collegit viros, format monachos, effecit ad opus Dei perfectos.22 Erat enim ei magna patientia, tantamque adversus sustenendarum iniuriarum tela sumpserat bonitatem, ut putares eum lorica dulcedinis esse vallatum.23 Erat enim monachis hortus, diversorum holerum copia ingenti refertus arborumque fructuum et amoenus visibus et fertilitate iocundus; sub quarum arborum umbraculo, susurantibus aurae sibilo foliis, beatus senex plerumque sedebat.24 Quidam autem inpudens et sine timore Dei, gulae circumscriptus desiderio, effractam saepem horti, furtivo est ingressus accessu, sicut Dominus exprobrat in euangelio, quia: Qui non Porro autem erat noctis tempus, intrat per ianuam, hic fur est et latro.25 nec enim poterant baec nisi in nocte perpetrari, quia: Omnis qui male agit oditHic vero, collectis holeribus cepisque et alliis sive pomis, oneratus fasce lucem.26 fraudis iniquae, ad aditum quo ingressus fuerat pergit; sed nequaquam repperit, ut egrediatur.27 Gravatur onere, conscientia terretur et inter labores ponderum alta suspiria ducit; sustentatur interdum super colomnas arborum.28 Circuit iterum iterumque omnem ambitionem horti, et non modo ostium none repperit, verum etiam nec ipsum, quod inter nocturnas tenebras patefecit, advertit ingressum.29 Torquetur enim duplici cruciatus dolore, ne aut teneatur a monachis aut a iudice capiatur.30 Inter has cogitationum faces nox ei elongatur, iubar lucis desideratae non redditur.31 Abba vero in psallentio noctem ducit et, ut credo, revelante Deo, quae gerebantur agnoscit.32 Etenim albiscente iam polo, vocat praepositum, dicens: 'Accurre velocius ad hortum, bos enim petulcus ingressus est in eo, sed nihil laesit ex eo.33 Accede nunc et, inpositis necessariis, dimitte eum.34 Sic enim legitur: Praepositus Bovi trituranti os non conligabis'.35 quoque non intellegens quae narraret, abiit implere iussionem.36 Quem cum vidisset homo adpropinquantem, proiectis in terra quae sumpserat, fugire coepit ac inter spinas et rubus caput inmergit et in modum porcorum aditum, unde egrederetur, ictu facili conatur aperire.37 Quem monachus adprehensum, ait: 'Ne timeas, fili, quia senior noster misit me, ut ducam te ab hoc loco'.38 Tunc collectis monachus quae ille proiecerat tam pomis quam holeribus, inposuit umeris eius, et aperto ostio, dimisit eum, dicens: 'Vade in pace, et ne ultra repetas, quae, ignavia commitante, gessisti'.39 (3.) Ipse quoque sacerdos, velut iubar veri luminis in orbe resplendens, infirmitatum morbida virtutum efficatia pellebat assiduae.40 Nivardus quidam diuturna febre detentus, dum aquas aestuans ab ardore haurit assiduae, ab hydrope intumuit, ita ut tam venter quam stomachus in modum visicae cerneretur extensus.41 In disperatione ergo pro tali infirmitate positus, deferri se ad sanctum beneficio plaustri deposcit.42 Denique elevatur a lectulo, inponitur super vehiculum atque ad cellulam sancti perducitur, deprecans humiliter, ut sibi sacerdos Dei manus inponeret.43 At ille prostratus in oratione coram Domino, conversus est ad infirmum, tactuque blandissimo eius membra contrectans, eum in contemplatione adstantium reddit sanum.44 Nam ita fertur tumor omnis ante digitos eius aufugisse de corpore obsesso, ut nullum in eo ulterius aegritudinis huius remaneret indicium.45 Haec autem a mei genitoris relatione cognovi, eo quod ei fuerit hic Nivardus in amicitiae coniunctione devinctus.46 Adserebat autem idem, vidisse se sanctum, his verbis.47 Cum esset adhuc puer quasi annorum undecim, ab illo tertianarum accentu febrium occupatur.48 Tunc amici, adprehensum puerum, duxerunt eum ad virum Dei.49 Erat enim iam senex et proximo resolutionis die, caligabantque oculi eius.50 Positam vero manum super puerum, ait: 'Quis est hic, vel cuius est filius?' Responderunt: 'Famulus tuus est puer Florentius, Georgi quondam filius senatoris'.51 Et ille: 'Benedicat', inquit, 'tibi dominus Dens, fili mi, et sanare dignetur langores tuos'.52 At ille osculans manus eius et gratias agens, abscessit sanus.53 Adserebat enim, numquam deinceps se in omni vita sua ab hoc contagio fuisse pulsatum.54 (4.) Ipse autem iam aetate nonaginaria, bono desudans certamine, consummato cursu vitae, servans in Deo fidem, ad illam coronam iustitiae, quam in illa retributionis die redditurus est ei Dominus, conmigravit.55 Dehinc cum summo honore ablutus dignisque vestimentis indutus, infra oratorium monasterii est sepultus.56 Quod autem beatum eius tumulum divinis virtutibus inlustretur, ipsa quae adsistit caterva poterit contestare.57 Quae cum infirmos mittit ad tumulum, extemplo incolomes remittit ad domum.58 Nam cum de diversis partibus confluentes deferentesque morborum genera, inibi capiant medicinam, frigoriticorum tamen vibrantia tremore membra saepius ad soliditatem integram restaurantur, tribuente hoc domino nostro Iesu Christo, qui glorificat inlustribus miraculis sanctorum nunc tumulos, quondam reducens e tumulis; ipsi gloria in saecula saeculorum! Amen.
Gregorius Turonensis HOME
bbb199.102r
Gregorius Turonensis, Libri octo miraculorum, LIBER VITAE PATRUM OPERE GEORGI FLORENTI GREGORI TORONICI., , XIII. INCIPIT DE SANCTO LUPICINO. <<< >>> XV. INCIPIT DE SANCTO SENOCH ABBATE.
monumenta.ch > Gregorius Turonensis > XIV. INCIPIT DE SANCTO MARTIO ABBATE.
© 2006 - 2025 Monumenta Informatik