1 Martinus Santonicae urbis abbas, Martini, ut ferunt, nostri discipulus, apud vicum urbis ipsius, in monasterio quod ipse post magistri dogmata aedificavit, in pace quiescit (An. 400, 7 Dec.): ad cuius tumulum quidam [Ed., quaedam] e pagensibus manus contractas deferens, retulit sanas.2 Alius qui exustis humoris febre nervis, poplitibus intortis, gressu caruerat, ut ad sepulcrum sanctum prostratus est, novum robur sumens, ariditate sublata, incolumis relatus est, multos ibi deinceps serviens annos.3 Huius sepulcrum Palladius episcopus, cum non valuisset cum multis, opitulante adiutorio Confessoris, cum quinque abbatibus movit, composuitque quo voluit.