Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, 23

monumenta.ch > Gregorius Turonensis > 23
Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, XXII. De Maximo abbate. <<< >>> XXIV. De Monegunde religiosa.

Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, CAPUT XXIII. De Ioanne recluso.

1 Requiescit haud procul ab hac basilica Ioannes quidam presbyter (An. 400 . . . 5 Maii), natione Britto, in summa religione degens, per cuius manus Dominus multa signa sanitatum dignatus est operari: qui ob amorem divinum ab aspectibus se hominum cohibens, parvulam oratorii cellulam habebat ante ipsam Cainonensis vici ecclesiam.2 Ibique in viridariolo, quod manu propria excolebat, lauros arbores plantaverat, quae nunc vastis columnarum fomitibus iucundarum frondium amoenitate tenduntur; sub quarum umbraculo vir sanctus considens, aut legebat aliquid, aut scribebat.3 Cuius post obitum cum arbores illae, ut diximus, patulis diffusae ramis obumbrarent locum viridarii, una ex his vetustate senescens exaruit.4 Tunc custos loci effossa cum radicibus colomna, incisis ipsis cum ramis suis scamnum adaptat, in quo interdum aut resideret lassus, aut aliquid secure decideret, cum necessitas exegisset.5 Quod cum per duos annos aut fere amplius scamnum in hoc usu habuisset, tactus, ut credo, inspiratione divina, dolore cordis, ait: Vae mihi quia peccavi, ut arborem quam talis sacerdos propria manu plantavit, ego ad diversas necessitatum utar sessiones [Mss., incisiones].6 Et haec dicens, accepto sarculo, effossa humo, et incisis scamni pedibus, posuit ipsum sub terra, replevitque fossam humo.7 Mirum dictu! adveniente verno tempore, sicut reliquae arbores florescunt, ita et haec columna, quae viri manu, ut ita dixerim, sepulta fuerat, rediviva in sospitate virescens, novas frondes emisit.8 Exstant de ea hodie quoque virgulta in quinum senumque aut fere amplius pedum altitudine, quae annis singulis incrementum sumentia, a Domino sublevantur.