Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, 11

monumenta.ch > Gregorius Turonensis > 11
Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, X. De uva vitis, quam ipse plantavit, et de cera sepulcri. <<< >>> XII. De monasterio eius in Hispania.

Gregorius Turonensis, De gloria beatorum confessorum, CAPUT XI. De Virtutibus eius Ternodorensibus ostensis.

1 Infra terminum autem Ternodorensis castri, quod ad Lingonicam civitatem pertinet, erat presbyter gressu debilis: cumque per viam pergeret, quae ad Dei ecclesiam ducit, obvium habuit senem cum puero.2 Erat autem uterque clericus, datoque sibi in vicem salutationis occursu, dixit senex ad presbyterum: Vis sanus fieri? Cui ille: Et quid humanum genus amplius concupiscit habere, nisi ut sospes vivat in corpore? Et senex, facto beatae crucis signaculo super poplitem, dixit presbytero: In nomine Domini nostri Iesu Christi, extende pedem tuum.3 Quem presbyter sine mora extendens, sanum ad se reduxit: et gratias agens, iter quo pergebat agere coepit.4 Vocatoque eo, puer qui cum sene erat, ait Et scis presbyter quis est qui te reddidit sanitati? Ignoro, ait.5 Cui ille: Sanctus Martinus Turonicae urbis antistes, ipse te virtute sua sanitati restituit.6 Tu vero, in loco in quo Sanctum stare vidisti, oratorium sine mora aedifica; erit enim populis salubre, si quae loquor expleveris.7 Nec moratus presbyter, oratorium in eodem situ construxit; in quo nunc nuper multi paralytici gressum, caecique visum recipere meruerunt