Gregorius Magnus, Regula pastoralis, p1, p8

monumenta.ch > Gregorius Magnus > fervoris et mansuetudinis. > et qui minimas caventes gravibus aliquando immerguntur. > CAPUT XVI [ Al. XL]. Quomodo admonendi mansueti et iracundi. > sed quietem propriam sectando refugiunt. > CAPUT II [ Al. XIII]. Ut rector cogitatione sit mundus. > CAPUT X [ Al. XXXIV]. Quomodo admonendi benevoli et invidi. > qui vivendo non perficiunt quae meditando didicerunt. > CAPUT XIV [ Al. XXXVIII]. Quomodo admonendi taciturni et verbosi. > CAPUT VIII [ Al. XXXII]. Quomodo admonendi protervi et pusillanimes. > CAPUT XXVII. [ Al. LI] Quomodo admonendi coniugati et caelibes. > et qui consulto peccant. > exteriorum providentiam in internorum sollicitudine non relinquens. > CAPUT PRIMUM. Ne venire imperiti ad magisterium audeant. > et quibus nulla. > CAPUT PRIMUM [ Al. XXIV ]. Quanta debet esse diversitas in arte praedicationis. > ut graviora subtrahantur. > CAPUT II [ Al. XXVI]. Quomodo admonendi sint inopes et divites. > contra delinquentium vitia per zelum iustitiae erectus. > CAPUT XI. Qualis quisque ad regimen venire non debeat. > et prospera formidanda. > cum divinis iudiciis non reluctantur. > et qui contemnunt. > CAPUT XVII [ Al. XLI]. Quomodo admonendi humiles et elati. > utilis in verbo. > CAPUT V [ Al. XXIX]. Quomodo admonendi servi et domini. > et qui parcius cibo utuntur. > CAPUT IX [ Al. XXXIII]. Quomodo admonendi sint impatientes et patientes. > CAPUT XII [ Al. XXXVI]. Quomodo admonendi sunt incolumes et aegri. > et ad hoc nonnulli laudabiliter coacti pertrahuntur. > et ad usum suae libidinis instrumentum Apostolici sermonis arripiunt.
Gregorius Magnus, Regula pastoralis, PRIMA PARS. , , VII. Quod nonnunquam praedicationis officium et nonnulli laudabiliter appetunt, et ad hoc nonnulli laudabiliter coacti pertrahuntur. <<< >>> IX. Quod mens praeesse volentium plerumque sibi ficta bonorum operum promissione blanditur.

Gregorius Magnus, Regula pastoralis, PRIMA PARS. , CAPUT VIII. De his qui praeesse concupiscunt, et ad usum suae libidinis instrumentum Apostolici sermonis arripiunt.

1	Plerumque vero qui praeesse concupiscunt, ad usum suae libidinis instrumentum Apostolici sermonis arripiunt, quo ait: Si quis episcopatum desiderat, bonum opus desiderat (I Tim. III, 1); qui tamen laudans desiderium, in pavorem vertit protinus quod laudavit, cum repente subiungit: Oportet autem episcopum irreprehensibilem esse (Ibid., 2).
2	Cumque virtutum necessaria subsequenter enumerat, quae sit irreprehensibilitas ipsa manifestat.
3	Et favet ergo ex desiderio, et terret ex praecepto, ac si aperte dicat: Laudo quod quaeritis, sed prius discite quid quaeratis; ne dum vosmetipsos metiri negligitis, tanto foedior vestra reprehensibilitas appareat, quanto et a cunctis conspici in honoris arce festinat.
4	Magnus enim regendi artifex favoribus impellit, terroribus retrahit, ut auditores suos et descripto irreprehensibilitatis culmine restringat a superbia, et officium laudando quod quaeritur, componat ad vitam.
5	Quamvis notandum quod illo in tempore hoc dicitur, quo quisquis plebibus praeerat, primus ad martyrii tormenta ducebatur.
6	Tunc ergo laudabile fuit episcopatum quaerere, quando per hunc quemque dubium non erat ad supplicia graviora pervenire.
7	Unde ipsum quoque episcopatus officium boni operis expressione definitur, cum dicitur: Si quis episcopatum desiderat, bonum opus desiderat (I Tim. III, 1).
8	Ipse ergo sibi testis est quia episcopatum non appetit, qui non per hunc boni operis ministerium, sed honoris gloriam quaerit.
9	Sacrum quippe officium non solum non diligit omnino, sed nescit, qui ad culmen regiminis anhelans, in occulta meditatione cogitationis caeterorum subiectione pascitur, laude propria laetatur, ad honorem cor elevat, rerum affluentium abundantia exsultat.
10	Mundi ergo lucrum quaeritur sub eius honoris specie quo mundi destrui lucra debuerunt.
11	Cumque mens humilitatis culmen arripere ad elationem cogitat, quod foris appetit, intus immutat.