Gregorius Magnus, Regula pastoralis, p1, p3

monumenta.ch > Gregorius Magnus > fervoris et mansuetudinis. > et qui minimas caventes gravibus aliquando immerguntur. > CAPUT XVI [ Al. XL]. Quomodo admonendi mansueti et iracundi. > sed quietem propriam sectando refugiunt. > CAPUT II [ Al. XIII]. Ut rector cogitatione sit mundus. > CAPUT X [ Al. XXXIV]. Quomodo admonendi benevoli et invidi. > qui vivendo non perficiunt quae meditando didicerunt. > CAPUT XIV [ Al. XXXVIII]. Quomodo admonendi taciturni et verbosi. > CAPUT VIII [ Al. XXXII]. Quomodo admonendi protervi et pusillanimes. > CAPUT XXVII. [ Al. LI] Quomodo admonendi coniugati et caelibes. > et qui consulto peccant. > exteriorum providentiam in internorum sollicitudine non relinquens. > CAPUT PRIMUM. Ne venire imperiti ad magisterium audeant. > et quibus nulla. > CAPUT PRIMUM [ Al. XXIV ]. Quanta debet esse diversitas in arte praedicationis. > ut graviora subtrahantur. > CAPUT II [ Al. XXVI]. Quomodo admonendi sint inopes et divites. > contra delinquentium vitia per zelum iustitiae erectus. > CAPUT XI. Qualis quisque ad regimen venire non debeat. > et prospera formidanda.
Gregorius Magnus, Regula pastoralis, PRIMA PARS. , , II. Ne locum regiminis subeant, qui vivendo non perficiunt quae meditando didicerunt. <<< >>> IV. Quod plerumque occupatio regiminis soliditatem dissipet mentis.

Gregorius Magnus, Regula pastoralis, PRIMA PARS. , CAPUT III. De pondere regiminis; et quod adversa quaeque despicienda sunt, et prospera formidanda.

1	Haec itaque breviter diximus, ut quantum sit pondus regiminis monstraremus, ne temerare sacra regimina quisquis his impar est audeat, et per concupiscentiam culminis, ducatum suscipiat perditionis.
2	Hinc enim pie Iacobus prohibet, dicens: Nolite plures magistri fieri, fratres mei (Iac. III, 1).
3	Hinc ipse Dei hominumque Mediator regnum percipere vitavit in terris, qui supernorum quoque spirituum scientiam sensumque transcendens, ante saecula regnat in coelis.
4	Scriptum quippe est: Iesus ergo cum cognovisset quia venturi essent ut raperent eum, et facerent eum regem, fugit iterum in montem ipse solus (Ioan. VI, 15).
5	Quis enim principari hominibus tam sine culpa potuisset, quam is qui hos nimirum regeret, quos ipse creaverat? Sed quia idcirco in carne venerat, ut non solum nos per passionem redimeret, verum etiam per conversationem doceret, exemplum se sequentibus praebens, rex fieri noluit, ad crucis vero patibulum sponte convenit; oblatam gloriam culminis fugit, poenam probrosae mortis appetiit; ut membra eius videlicet discerent favores mundi fugere, terrores minime timere, pro veritate adversa diligere, prospera formidando declinare, quia et ista saepe per tumorem cor inquinant, et illa per dolorem purgant.
6	In istis se animus erigit, in illis autem etiamsi quando se erexerit, sternit.
7	In istis sese homo obliviscitur, in illis vero ad sui memoriam nolens etiam coactusque revocatur.
8	In istis saepe et anteacta bona depereunt, in illis autem longi quoque temporis admissa terguntur.
9	Nam plerumque adversitatis magisterio sub disciplina cor premitur: quod si ad regiminis culmen eruperit, in elationem protinus usu gloriae permutatur.
10	Sic Saul, qui indignum se prius considerans fugerat, mox ut regni gubernacula suscepit, intumuit (I Reg. X, 22; XV, 17, 30); honorari namque coram populo cupiens, dum reprehendi publice noluit, ipsum qui in regnum se unxerat, scidit (Act. XIII, 22).
11	Sic David auctoris iudicio pene in cunctis actibus placens, mox ut pressurae pondere caruit, in tumorem vulneris erupit (II Reg. XI, 3, seq.), factusque est in morte viri crudeliter rigidus, qui in appetitu feminae fuit enerviter fluxus; et qui malis ante noverat pie parcere, in bonorum quoque necem post didicit sine obstaculo retractationis anhelare (Ibid., 15).
12	Prius quippe ferire deprehensum persecutorem noluit, et post cum damno desudantis exercitus etiam devotum militem exstinxit.
13	Quem profecto ab electorum numero culpa longius raperet, nisi hunc ad veniam flagella revecassent.