monumenta.ch > Cicero > 2 > 37
Cicero, Orationes, pro Milone, 36 <<<     >>> 38

Cicero, pro Milone, 37

1 His lacrimis non commovetur Milo - est quodam incredibili robore animi - exsilium ibi esse putat ubi virtuti non sit locus; mortem naturae finem esse, non poenam.2 Sit hic ea mente qua natus est: quid? vos, iudices, quo tandem eritis animo ? Memoriam Milonis retinebitis, ipsum eicietis? Et erit dignior locus ullus in terris qui hanc virtutem excipiat quam hic qui procreavit? Vos , vos appello, fortissimi viri, qui multum pro re publica sanguinem effudistis; vos, inquam, in civis invicti periculo appello , centuriones, vosque, milites: vobis non modo inspectantibus sed etiam armatis et huic iudicio praesidentibus haec tanta virtus ex hac urbe expelletur, exterminabitur, proicietur? O me miserum, o me infelicem! Revocare tu me in patriam, Milo, potuisti per hos, ego te in patria per eosdem retinere non potero? Quid respondebo liberis meis qui te parentem alterum putant ? quid tibi, Quinte frater, qui nunc abes, consorti mecum temporum illorum? mene non potuisse Milonis salutem tueri per eosdem per quos nostram ille servasset? At in qua causa non potuisse? Quae est grata omnibus gentibus .3 A quibus non potuisse ? Ab eis qui maxime P. Clodi morte acquierunt.4 Quo deprecante? Me. 5 Quodnam ego concepi tantum scelus aut quod in me tantum facinus admisi, iudices, cum illa indicia communis exiti indagavi, patefeci, protuli, exstinxi? Omnes mihi meisque redundant ex fonte illo dolores.6 Quid me reducem esse voluistis? an ut inspectante me expellerentur ei per quos essem restitutus? Nolite, obsecro vos, acerbiorem mihi pati reditum esse quam fuerit ille ipse discessus.7 Nam qui possum putare me restitutum , si distrahor ab his per quos restitutus sum? Cicero HOME
bav1820.213