Cassiodorus, Historia Gothorum, CAPUT XLVIII.Ostrogotharum regum ab Ermanarici regis decessione genealogia, usque ad Walamirum Thorismundi filium, et Attilae mortem.
| 1 | Ostrogothae Ermanarici regis sui decessione a Vesegothis divisi. Hunnorum subditi ditioni, in eadem patria remorati sunt, Winithario tamen Amalo principatus sui insignia retinente. Qui avi Ataulfi virtutem imitatus, quamvis Ermanarici felicitate inferior, tamen moleste ferens Hunnorum imperio subiacere, paululum se subtrahebat ab illis, suamque dum nititur ostentare virtutem, in Antarum fines movit procinctum, eosque dum aggreditur, prima congressione superatur; deinde fortiter egit, regemque eorum Box nomine cum filiis suis, et 70 primatibus in exemplo terroris cruci affixit, ut dedititiis metum cadavera pendentium geminarent. |
| 2 | Sed cum tali libertate vix anni spatio imperasset, non est passus Balamber [supra Balamir] rex Hunnorum, sed ascito ad se Sigismundo [al., accersito ad se Gesismundo] Hunimundi Magni filio, qui iuramenti sui et fidei memor cum ampla parte Gothorum Hunnorum imperio subiacebat, renovatoque cum eo foedere, super Winitharium duxit exercitum; diuque certantibus, primo et secundo certamine Winitharius vincit. |
| 3 | Nec valet aliquis commemorare quantam stragem de Hunnorum Winitharius fecit exercitu. Tertio vero praelio subreptionis auxilio ad fluvium nomine Erac, dum uterque ad se venissent, Balamber sagitta missa caput Winitharii saucians, interemit; neptemque eius Waladamarcam [al., Vallamaricam] sibi in coniugio copulans, iam omnem in pace Gothorum populum subactum possedit: ita tamen ut genti Gothorum semper unus proprius regulus, quamvis Hunnorum consilio, imperaret. |
| 4 | Et mox defuncto Winithario, rexit eos Hunimundus filius quondam regis potentissimi Ermanarici, acer in bello, totiusque corporis pulchritudine pollens: qui post haec contra Suevorum gentem feliciter dimicavit. Eoque defuncto, successit Thorismund filius eius, flore iuventutis ornatus, qui secundo principatus sui anno contra Gepidas movit exercitum; magnaque de illis potitus victoria, casu equi dicitur interemptus. |
| 5 | Quo defuncto, sic eum luxere Ostrogothae, ut 40 [Niv., 60] per annos in eius loco rex alius non succederet; quatenus et illius memoriam semper haberent in ore, et tempus accederet quo Walamir ambitum [al., habitum] repararet virilem, qui erat ex consobrino eius genitus Wandalario; quia filius eius, ut superius diximus, Berismund, iam contempta Ostrogotharum gente propter Hunnorum dominium, ad partes Hesperias Vesegotharum fuisset gentem secutus. |
| 6 | de quo et ortus est Vedericus. Vederico quoque filius natus est Eutharicus, qui iunctus Amalasuentae filiae Theoderici, item Amalorum stirpem iam divisam coniunxit, et genuit Athalaricum et Mathesuentam. Sed quia Athalaricus in annis puerilibus defunctus est, Mathesuenta Constantinopolim illata, de secundo viro, id est Germano fratruele Iustiniani imperatoris genuit posthumum filium, quem nominavit Germanum. |
| 7 | Sed nobis, ut ordo quem cupimus decurrat, ad Wandalarii sobolem, quae trino Hore pullulabat, redeundum est. Hic etenim Wandalarius fratruelis Ermanarici, et supra scripti Thorismundi consobrinus, tribus editis liberis, in gente Amala gloriatus est, id est Walamir, Theodemir, Widemir. Ex quibus per successionem parentum Walamir in regnum conscendit, adhuc Hunnis eos inter alias gentes generaliter obtinentibus. Eratque tunc in tribus his germanis contemplatio grata, quando mirabilis Theodemir pro fratris Walamir militabat imperio. |
| 8 | Walamir vero pro altero iubet ornando, Widemir servire pro fratribus aestimabat. Sic eis mutua affectione se tuentibus, nulli penitus deerat regnum, quod utrique in sua pace tenebant. Ita tamen, ut saepe dictum est, imperabant, ut ipsi Attilae Hunnorum regis imperio deservirent. Quibus nec contra parentes Vesegothas licuisset recusare certamen; sed necessitas domini etiam si parricidium iubet, implendum est. |
| 9 | Nec aliter ab Hunnorum dominio divelli potuit gens aliqua Scythica, nisi optata cunctis nationibus in commune, et Romanis mors Attilae provenerit, quae tam utilis [forte vilis] fuit, ut vita mirabilis. |