| 1 | Ea siquidem tempestate Iudaeus quidam seductor, ficta Christianitate, crebro baptizabatur, et hac arte pecunias congregabat. Cumque multis haeresibus illusisset Arianorum atque Macedonianorum, postremo ad Ecclesiam venit orthodoxorum. Cui dum tempus ieiuniorum fuisset impositum, multisque adhuc diebus occuparetur, coepit festinare ut quasi in ferventi studio baptismatis dona perciperet. |
| 2 | Praeparatur baptisma, et vestis congrua baptismatis [ms. Santheod., baptizatis]. Cumque fons fuisset impletus, deducitur Iudaeus ad baptizandum. Tunc Dei quaedam invisibilis virtus aquam disparere praecepit. Cumque praesentes, non cogitantes Dei virtutem, aquam per cuniculum proprium defluxisse suspicarentur, diligenter undique clausum rursus impleverunt fontem. Et denuo deducto Iudaeo aqua disparuit. Tunc sacerdos: Quid mali, inquit, fecisti, o homo? An certe nesciens baptismo iam potitus es? Ob hanc rem cum diversi concurrerent, quidam Iudaeum recognovit, quem baptizatum ab Attico episcopo ipse susceperat, et hoc modo illius fraus universis apparuit. [SOCRATES, lib. VII, cap. 17, p. 354.] |