Cassianus, Collationes, 3, 22, 11

monumenta.ch > Cassianus > 11
Cassianus, Collationes, 3, 22, X. Quod solus Filius Dei absque ullo peccati vulnere vicerit tentatorem. <<< >>> XII. Quod iusti et sancti omnes non fuerunt in similitudine, sed in veritate peccati.

Cassianus, Collationes, 3, 22, CAPUT XI. Quod in similitudine carnis peccati solus venerit Christus.

1	Quemadmodum vero et illud accipietur, quod eum Apostolus [Graece ἐν ὁμοιώματι, in similitudine Quam lectionem hic Auctor secutus est, ubi tamen vulgata versio habet: In similitudinem. Dicitur autem Christus in similitudine vel in similitudinem carnis peccati venisse, ait Tertullianus (Libro de Carne Christi cap. XVI), non quod similitudinem carnis acceperit, quasi imaginem corporis et non veritatem; sed similitudinem carnis peccatricis vult intelligi. Plenius D. Thomas: (In Commentario eius loci): In similitudinem carnis peccati non est sic intelligendum quasi veram carnem non habuerit, sed solum carnis similitudinem, quasi phantasticam, sicut Manichaei dicunt; cum ipse Dominus dicat Lucae ult.: Spiritus carnem et ossa non habet sicut me videtis habere. Unde non solum dicit in similitudinem carnis, sed in similitudinem carnis peccati. Non enim habuit carnem peccati, id est, cum peccato conceptam et peccato obnoxiam, quia caro eius fuit concepta per Spiritum sanctum, qui tollit peccatum. Matth. I: Quod enim in ea natum est, de Spiritu sancto est. Sed habuit similitudinem carnis peccati, id est, carnem similem carni peccatrici, in hoc quod erat passibilis. Nam caro hominis ante peccatum passioni subiecta non erat. Ita sanctus Thomas.] in similitudine carnis peccati venisse commemorat [Rom. VIII], si etiam nos nulla peccati labe pollutam habere possumus carnem? Nam et hoc de illo qui solus est absque peccato tamquam singulare memoratur: Misit Deus Filium suum in similitudinem carnis peccati [Galat. IV]; quia veram atque integram suscipiens substantiam carnis humanae, non ipsum peccatum in ea, sed similitudinem peccati suscepisse credendus est.
2	Similitudo enim non ad carnis veritatem, [Marcionis haeresiarchae, contra quem Tertullianus libro adversus eum edito de Carne Christi; Manichaeorum, contra quos D. Augustinus lib. de Haeresibus et alibi passim; Priscillianistarum, contra quos S. Leo pontifex epistola 93. Hi enim haeretici verba Apostoli perperam interpretantes, et more sophistico quale quid exponentes, ut dialectici loquuntur, dicebant Christum non veram carnem, sed phantasticam assumpsisse, similitudinem illam carnis peccati ad carnem ipsam, non ad peccatum, referentes. Contra Tertullianus (Lib. V contra Marcionem): Non magnum foret, inquit, si Spiritus Dei carnem remediaret; sed si caro consimilis peccatrici, dum caro est, sed non peccati. Ita similitudo ad titulum peccati pertinet, non ad substantiae mendacium. Nam nec addidisset PECCATI, si substantiae similitudinem vellet intelligi, ut negaret veritatem. Tantum enim carnis posuisset, non et peccati. Cum vero sic struxit, CARNIS PECCATI, et substantiam confirmavit, id est, carnem; et similitudinem ad vitium substantiae retulit, id est, ad peccatum.] secundum pravum quorumdam haereticorum sensum, sed ad peccati est imaginem referenda. Erat enim in ipso vera quidem caro, sed absque peccato, similis scilicet peccatrici. Illud siquidem ad humanae substantiae pertinet veritatem, hoc vero ad vitia refertur et mores. Habebat similitudinem carnis peccati, cum velut homo ignarus ac pro cibo sollicitus percontaretur: Quot panes habetis [Marc. VI]? Sed sicut peccato nequaquam caro illius, ita nec anima ignorantiae subiacebat. Denique statim evangelista subiungit: Hoc autem dicebat Iesus tentans eum; ipse enim sciebat quid esset facturus [Ioan. VI]. Habebat carnem similem peccatrici, cum velut sitiens a Samaritana muliere posceret potum; sed non erat peccati sorde polluta, quia econtrario mulier provocata est petere aquam vivam quae illam numquam sitire permitteret, sed fieret in ea fons aquae salientis in vitam aeternam [Ioan. IV]. Habebat carnis istius veritatem cum dormiret in navi; sed ne pariter navigantes peccati similitudine fallerentur, surgens imperavit ventis et mari, et facta est tranquillitas magna [Matth. VIII]. Communi cum omnibus sorte peccato subditus videbatur, cum diceretur de ipso: Hic homo si esset propheta, sciret utique quae et qualis est mulier quae tangit eum, quia peccatrix est; sed peccati non habuit veritatem, quia blasphemam cogitationem arguens Pharisaei, statim mulieris peccata dimisit (Lucae VII). Peccatricem cum caeteris gerere putabatur carnem, cum velut homo in mortis discrimine constitutus, et imminentium suppliciorum terrore perculsus oraret: Pater, si possibile, transeat a me calix iste [Matth. XXVI]; et, Tristis est anima mea usque ad mortem (Ibid.). Sed peccati contagium nesciebat illa tristitia, quia vitae auctor mortem formidare non poterat.
3	Ait enim: Nemo tollit a me animam meam, sed ego pono eam a me ipso. Potestatem habeo ponendi eam, et potestatem habeo iterum sumendi eam [Ioan. X].