Cassianus, Collationes, 2, 11, 6

monumenta.ch > Cassianus > 6
Cassianus, Collationes, 2, 11, V. De responsione nostra contra excusationem eius. <<< >>> VII. Quibus gradibus ad sublimitatem charitatis possit ascendi et quae sit in ea stabilitas.

Cassianus, Collationes, 2, 11, CAPUT VI. Propositio abbatis Chaeremonis, quod tribus modis vitia vincantur.

1	Tunc beatus Chaeremon; Tria sunt, inquit, quae faciunt homines a vitiis temperare, id est, aut metus gehennae, sive praesentium legum, aut spes atque desiderium regni coelorum, aut affectus boni ipsius amorque virtutum. Nam timor ita mali contagium legitur exsecrari: Timor Domini odit malitiam (Proverb. VIII). Spes etiam, vitiorum omnium excludit incursum.
2	Non enim delinquent omnes qui sperant in eum [Psal. XXXIII]. Amor quoque ruinam non metuit peccatorum, quia [Non placet modo coniectura in priore editione posita, scilicet mendum esse, Charitas numquam cadit, pro excidit, ut habet vulgata lectio Apostoli, quia cadit et excidit idem valent, et hic Auctor non semper servat verba Scripturae. Et vero utitur eadem phrasi cap. 10 huius collat. Alibi vero (Collat. 1, cap. 11): Charitas numquam excidet, ubi id explicatum: quomodo scilicet charitas numquam cadat aut excidat.] Charitas numquam cadit [I Cor. XIII]. Et iterum: Charitas operit multitudinem peccatorum [I Petr. IV]. Et idcirco beatus Apostolus omnem salutis summam istarum trium virtutum consummatione concludens: Nunc, inquit, manent fides, spes, charitas: tria haec [I Cor. XIII]. [Huic loco apte congruit et consonat doctrina concilii Tridentini (Sess. 6) in decreto de iustificatione cap. 6, ubi modus praeparationis ad iustificationem hic traditur: Disponuntur (peccatores) ad ipsam iustitiam, dum excitati divina gratia, et adiuti, fidem ex auditu concipientes, libere moventur in Deum, credentes vera esse quae divinitus revelata et promissa sunt; atque illud in primis, a Deo iustificari impium per gratiam eius, per redemptionem quae est in Christo Iesu, et dum peccatores se esse intelligentes, a divinae iustitiae timore, quo utiliter concutiuntur, ad considerandam Dei misericordiam se convertendo in spem eriguntur, fidentes Deum sibi propter Christum propitium fore, illumque tamquam omnis iustitiae fontem, diligere incipiunt, etc.] Fides namque est, quae futuri iudicii ac suppliciorum metu vitiorum facit contagia declinari; spes, quae mentem nostram de praesentibus avocans, universas corporis voluptates coelestium praemiorum exspectatione contemnit; charitas, quae nos ad amorem Christi et spiritalium virtutum fructum mentis ardore succendens, quidquid illis contrarium est, toto facit odio detestari. Quae tria, licet ad unum finem tendere videantur, provocant enim nos a rebus illicitis abstinere, magnis tamen excellentiae suae gradibus ab invicem disparantur.
3	Duo namque superiora proprie hominum sunt eorum qui ad profectum tendentes, necdum affectum concepere virtutum. Tertium specialiter Dei est, et eorum qui in sese [Imaginem et similitudinem Dei hic accipit Auctor pro imitatione bonitatis divinae, qua homo Deo assimilatur, et similis efficitur, ut ex sequentibus patebit, praesertim cap. 9 et 10. Itaque imaginem et similitudinem Dei in se receperunt, qui divinam bonitatem et beneficentiam, omnibus bonis et malis, amicis et inimicis, benefaciendo imitantur, vel qui perfectionem charitatis attigerunt.] imaginem Dei ac similitudinem receperunt. Ille namque solus ea quae bona sunt, nullo metu, nulla remunerationis gratia provocante, sed solo bonitatis affectu operatur: Omnia enim, ut ait Salomon, operatus est Dominus propter semetipsum [Prov. XVI]. Suae namque bonitatis obtentu, omnem bonorum copiam dignis indignisque largitur, quia nec fatigari iniuriis potest, nec iniquitatibus hominum passibiliter promoveri, semper scilicet manens perfecta bonitas immutabilisque natura.