1 | Ob quod frequenter quidem, sed breviter est orandum, ne immorantibus nobis, inserere aliquid nostro cordi insidiator possit inimicus. Istud namque est sacrificium verum, quia sacrificium Deo spiritus contribulatus [Psal. L]. Haec salutaris oblatio, ista sunt pura libamina, istud sacrificium iustitiae (Ibid.), istud sacrificium laudis [Psal. XLIX], hae sunt verae ac pingues hostiae, ista sunt holocaustomata medullata [Psal. LXV], quae contritis et humiliatis cordibus offeruntur; quaeque hac qua diximus disciplina et intentione spiritus exhibentes, efficaci poterimus virtute cantare: Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo, elevatio manuum mearum sacrificium vespertinum [Psal. CXL]. Quod etiam nos opportuna commonet devotione persolvere horae ipsius ac noctis adventus: de quo quidem licet pro tenuitatis nostrae mensura multa prolata videantur, diuque sit protracta collatio, pro sublimitate tamen ac difficultate materiae paucis admodum credimus disputatum. |
2 | His sanctis sermonibus stupefacti potius quam repleti, vespertina synaxi celebrata, sopore paululum membra laxavimus, primoque diluculo supplices de pleniore tractatu iterum reversuri, ad nostra discessimus, tam de praeceptorum acquisitione, quam de promissorum securitate gaudentes. Excellentiam siquidem orationis nobis tantummodo praemonstratam, ordinem vero atque virtutem, qua etiam perpetuitas eius, vel acquirenda est, vel tenenda, necdum nos integre percepisse illis disputationibus senseramus. |