Cassianus, Collationes, 1, 07, 31

monumenta.ch > Cassianus > 9 > 18 > 15 > 31
Cassianus, Collationes, 1, 7, XXX. Responsio super proposita quaestione. <<< >>> XXXII. De diversitate studiorum ac voluntatum quae in aereis potestatibus exercentur.

Cassianus, Collationes, 1, 7, CAPUT XXXI. Quod miseri sint hi qui subdi temporalibus istis tentationibus non merentur.

1	Caeterum [Passim id indicant sacrae paginae, quae felices Deoque dilectos praedicant quos ipse in hac vita castigat, ne in aeternum puniat; contra infelices et reprobos Quibus ipse non irascitur, Ezech. XVI, Sed dimittit eos secundum desideria cordis eorum, Psal. LXXX; Nec visitat super peccantes, Ose. IV. In hoc genere praeclara sunt, licet minus trita, verba auctoris lib. II Machab. cap. VI, ubi ait: Obsecro autem eos qui librum hunc lecturi sunt ne abhorrescant propter adversos casus; sed reputent ea quae acciderunt, non ad interitum, sed ad correptionem esse generis nostri. Etenim multo tempore non sinere peccatoribus ex sententia agere, sed statim ultiones adhibere, magni beneficii est indicium; non enim sicut in aliis nationibus Dominus patienter exspectat, ut eas, cum iudicii dies advenerit, in plenitudine peccatorum puniat: ita et in nobis statuit, ut peccatis nostris in finem devolutis, ita demum in nos vindicet. Propter quod numquam quidem a nobis misericordiam suam amovet; corripiens vero in adversis populum suum, non derelinquit. Haec ille. In eamdem sententiam egregie Lactantius lib. V Divin. Instit. cap. 23, Senecam secutus, eumque allegans: Si quis, ait, scire volet plenius cur malos et iniustos Deus potentes, beatos et divites fieri sinat; pios contra, humiles, miseros, inopes esse patiatur, sumat eum Senecae librum, cui titulus est: Quare bonis viris multa mala accidant, cum sit providentia? in quo ille multa, non imperitia saeculari, sed sapienter ac pene divinitus elocutus est: Deus, inquit, homines pro liberis habet: sed corruptos et vitiosos luxuriose ac delicate patitur vivere, quia non putat emendatione sua dignos. Bonos autem quos diligit, castigat saepius et assiduis laboribus ad usum virtutis exercet, nec eos caducis ac mortalibus bonis corrumpi ac depravari sinit. Unde nemini mirum videri debet, si pro nostris saepe delictis a Deo castigamur; immo vero cum iactamur ac premimur, tum maxime gratias agimus indulgentissimo Patri, quod corruptelam nostram non patitur longius procedere, sed plagis ac verberibus emendat. Ex quo intelligimus esse nos Deo curae, quibus, quia peccamus, irascitur. Haec Lactantius ex Seneca. Quibus accedit clarissimus ille senator et philosophus Severinus Boetius libro quarto de Consolatione Philosophiae, ubi egregie docet et probat feliciores esse improbos supplicia luentes, quam si eos nulla iustitiae poena coerceat; et contra multo esse infeliciores si impune agant, quam si iusta ultione puniantur. Quod huic loco optime quadrat.] illi sunt vere miseri ac miserabiles iudicandi, qui cum se universis criminibus flagitiisque contaminent, non solum nullum visibiliter in eis signum [Id est, invasionis, possessionis, vexationis. Ita passim a Cassiano usurpatum, ut caetera eiusdem derivationis, suppleri, suppletus.] diabolicae suppletionis ostenditur, sed nec aliqua quidem operibus eorum condigna tentatio, nec ullum flagellum correptionis infertur.
2	Non enim merentur celerem temporis istius expeditamque medicinam, quorum duritia et impoenitens cor poenam vitae praesentis excedens, thesaurizat sibi ipsi iram et indignationem in die irae et revelationis iusti iudicii Dei [Rom. II], in quo vermis eorum non morietur, et ignis eorum non exstinguetur [Isa. LXVI]. Contra quos propheta, velut anxius pro afflictione sanctorum, videns eos aerumnis variis ac tentationibus subiacere, et econtra peccatores non solum absque ullo humiliationis flagello cursum mundi istius pertransire, sed etiam affluentia divitiarum ac summa rerum omnium prosperitate gaudere, intolerabili zelo ac spiritus sui fervore succensus, exclamat: Mei autem pene moti sunt pedes, paulo minus effusi sunt gressus mei, quia zelavi super iniquos, pacem peccatorum videns, quia non est respectus morti eorum, et firmamentum in plaga eorum, in labore hominum non sunt, et cum hominibus non flagellabuntur [Psal. LXXII]: scilicet in futuro cum daemonibus puniendi, qui in praesenti non meruerunt in sorte ac disciplina filiorum cum hominibus flagellari.
3	Ieremias quoque cum Deo super hac impiorum prosperitate disceptans, licet nequaquam dubitare se de iustitia Domini profiteatur, dicens: Iustus quidem tu es, Domine, si disputem tecum [Ierem. XII]; causas tamen huius tantae inaequalitatis inquirens, subiungit et dicit: Verumtamen iusta loquar ad te. Quare via impiorum prosperatur? bene est omnibus qui praevaricantur et inique agunt.
4	Plantasti eos, et radicem miserunt, proficiunt et faciunt fructum: prope es tu ori eorum et longe a renibus eorum [Ierem. XII]. Quorum ruinam deflente Domino per prophetam, et ad eorum curationem medicos atque doctores sollicite dirigente, et quodammodo eos ad planctum similem provocante ac dicente: Subito cecidit Babylon, contrita est, ululate super eam, tollite resinam ad dolorem eius, si forte sanetur [Ierem. LI]. Respondent desperantes angeli, quibus salutis humanae cura commissa est, vel certe propheta ex persona apostolorum seu spiritualium virorum atque doctorum videntium duritiam mentis eorum et impoenitens cor: Curavimus Babylonem, et non est sanata; relinquamus eam, et eamus unusquisque in terram suam, quoniam pervenit usque ad coelos iudicium eius, et elevatum est usque ad nubes (Ibid.). De istorum igitur desperato languore ex persona Dei loquitur Isaias ad Ierusalem: A planta pedis usque ad verticem non est in ea sanitas; vulnus et livor, et plaga tumens non est circumligata, nec curata medicamine, neque fota oleo [Isa. I].