Cassianus, Collationes, 1, 07, 30

monumenta.ch > Cassianus > 30
Cassianus, Collationes, 1, 7, XXIX. Obiectio cur hi qui spiritibus vexantur immundis a communione dominica separantur. <<< >>> XXXI. Quod miseri sint hi qui subdi temporalibus istis tentationibus non merentur.

Cassianus, Collationes, 1, 7, CAPUT XXX. Responsio super proposita quaestione.

Serenus: Si habuerimus hanc sententiam, immo fidem, quam superius comprehendi, ut et omnia per Dominum fieri, et pro utilitate animarum dispensari universa credamus, non solum nequaquam despiciemus eos, sed etiam pro eis tamquam pro membris nostris incessanter orabimus, eisque totis visceribus ac pleno compatiemur affectu; cum enim patitur unum membrum, compatiuntur omnia membra [I Cor., XII]; scientes nos absque illis utpote membris nostris omnimodis consummari non posse, quemadmodum legimus ne anteriores quidem nostros sine nobis repromissionis summam consequi potuisse, ita de illis Apostolo pronuntiante: Et hi omnes testimonio fidei comprobati non acceperunt repromissiones; Deo pro nobis melius aliquid providente, ne sine nobis consummarentur [Heb. XI], [Energumenis sive daemoniacis non esse denegandam eucharistiae communionem docet etiam D. Thomas (III part., q. 80, art. 9 ad 1), et confirmat hoc Cassiani testimonio. Pro quo etiam facit quod in concilio Arausicano habetur Can. 3 (apud Gratian. 26, q. 6, cap. Qui recedunt). Amentibus quaecumque pietatis officia conferenda sunt (Sotus in 4 Sent., dist. 12, q. 1; Thyraeus de Daemon. part. I, cap. 28). Sed multo clarius id confirmatur exemplo quod a divo Prospero Aquitanico refertur his verbis (de Promiss. et Praedie. dimid. temp. cap. 6): Nostris temporibus, Aspareto, v. c. consule Carthagini constituto, hoc signum diabolicum, monstruosumque quod illic accidit, quis illius patriae civis ignorat? Quaedam iuvencula Araba natione, ancillae Dei habitum gestans, cum in balneo lavans simulacrum Veneris impudice respiceret, et seipsam, eique se consimilans, domicilium se diabolo praebuit; statim ille leo qui rugiens circuit, quem quaerebat invenit. Meatus igitur gutturis ipsius occupans, nullum cibum, nullumque potum traiiciens, per septuaginta ferme dies totidemque noctes, ieiunium sibi diabolus ex capto possessoque vase exhibuit. Hoc monstrum parentes puellae per tot dierum spatia auferri posse sperantes, dum iuge malum ulterius tolerare non possent, simul cum filia sese ingesserunt sacerdoti, quae acta erant fideliter intimantes. Hoc tantum puella fatebatur, avem quamdam noctis medio apparere, quae sibi ori nescio quid infunderet. Stupor tunc inerat cunctis videre puellam nullis indiciis diuturni ieiunii foedatam, nullo pallore, seu tabe vel debilitate confectam, quin potius robustam succo viscerum, mole membrorum. Cumque incredibilia viderentur quae dicebantur, habito consilio in monasterio puellarum, in quo reliquiae S. Stephani sitae sunt, sacerdos puellam simul et praeposito commendavit. Illic prima tantum die apparuisse illam avem asseruit, seque increpasse quod neque fame neque siti compulsa, illum appeteret locum, quo sibi accedere non liceret. Per duas sane hebdomadas nihil cibi vel poculi sumens, in monasterio mansit. Accidit autem ut quintus decimus dominicus illucesceret dies, ascendente nobiscum sacerdote ut matutinum illic sacrificium solito offerretur, puellam praepositus ad altare perduxit, eo incessu et habitu quo solent rubore perfusae ex epulis poculisque mulieres advenire. Sed ut se illa prostravit altari, clamore fletus sui cunctis astantibus gemitus lacrymasque induxit, quibus tantum malum auferendum praesens plebs Dominum exorabat. Peracto itaque sacrificio, cum eadem inter caeteras levem particulam corporis Domini tinctam a sacerdote perciperet, semihora mandens traiicere non valuit, nondum illo fugato de quo dicit Apostolus: Quae consonantia Christi ad Belial? Et iterum: Non potestis calicem Domini bibere et calicem daemoniorum, non potestis mensae Domini participare et mensae daemoniorum (I Cor. X). Manu igitur faciem eius sustentante sacerdote, ne Sanctum proiiceret, a quodam diacono suggestum est ut calicem salutarem gutturi eius pontifex applicaret. Quod ut factum est, statim locum illum quem diabolus obsederat, Salvatoris imperio reliquit, Sacramentum quod ore gestabat cum laude Redemptoris transglutisse puella clamavit. Hinc laetitia, hinc voces in laudem Dei, quod post octoginta et duos dies, diabolo expulso, puella de potestate fuerit eruta inimici, etc. Hactenus D. Prosper. Porro quamvis daemoniacis communionem sacram porrigi posse dixerimus, non tamen dicimus omnibus, nec quovis tempore porrigendam; sed illis tantum qui mentis et iudicii compotes sunt, ut hunc cibum ab alio valeant discernere, et ad eumdem cum devotione et reverentia se praeparare, et quidem eo tempore quo daemones molesti non sunt, nec ulla Sacramento timetur irreverentia (Pet. Thyr. lib. de Daemoniac. cap. 28). Quocirca quod B. Dionysius (Eccles. Hierarch. cap. 3) dicit, energumentis non esse porrigendum hoc Sacramentum, de non baptizatis intelligendum est, ex sententia S. Thomae (ubi supra). Vide infra annotationem decimam Cuichii.] Communionem vero eis sacrosanctam a senioribus nostris numquam meminimus interdictam, quin immo si possibile esset, etiam quotidie eis impartiri eam debere censebant. Nec enim secundum Evangelii sententiam, quam incongrue huic sensui coaptatis, Nolite sanctum dare canibus, ad daemonis escam sacrosancta communio, et non potius ad purgationem ac tutelam corporis animaeque, pervenire credenda est; quae ab homine percepta, eum qui in membris eius insidet spiritum, seu in ipsis latitare cognoscitur, velut quoddam exurens fugat incendium.

Hoc namque modo curatum et abbatem [De quo Andronico loquatur hic abbas ambiguum est. Fertur quidem Andronici et Tharasiae coniugis eius anachoretarum illustris historia, quorum etiam memoria in Martyrologio Romano celebris habetur 9 Octobris; quippe qui mutuo consensu continentiam voventes, vitam anachoreticam elegerunt et sanctissime traduxerunt sub disciplina abbatis Danielis, quem illum esse existimo qui collatione 4 apud nostrum Cassianum disputat. Verum an ille sit Andronicus de quo hic agitur, lectori iudicandum relinquo.] Andronicum nuper aspeximus, aliosque quamplures. Magis namque ac magis inimicus insultabit obsesso, cum eum a coelesti medicina viderit segregatum; tantoque dirius ac frequentius attentabit, quanto eum a spiritali remedio longius senserit abdicatum.