| 1 | Inter caeteros Christianae philosophiae viros, [Non illum, opinor, Danielem Styliten, id est, Columnicolam, de quo Sozomenus lib. III cap. 13, et ex eo Nicephorus lib. XV cap. 22, et lib. XVI cap. 6, Cedrenus et alii in Leone Magno imp., Damascenus in orat. 3 de imaginibus (Baron. tom. VI Annal. an. 460; et in Martyrol. 11 Decembr.). Nam ille non Paphnutii, sed Simeonis itidem Stylitis discipulus exstitit; neque in eremo Scythi, sive Scythica, sed apud Antiochiam Syriae, super columnam annis circiter viginti novem vixisse legitur. Memoratur quidem et alter Daniel, sed abbatis Arsenii discipulus, cuius praeclara dicta et acta in Vitis Patrum referuntur. Tertius item Daniel abbas et presbyter Aegyptius, de quo Sophronius in Prato Spirit. cap. 114, et Petrus Equilinus in Catalogo lib. VI cap. 123. Quartus denique, de quo hic agitur, Paphnutii abbatis discipulus, idemque presbyter, quem Paphnutius successorem suum delegerat: sed Deo aliter disponente, ille prior ex hac vita decessit, ut hic refertur.] abbatem quoque vidimus Danielem, aequalem quidem in omni virtutum genere his qui in eremo Scythi commanebant, sed peculiarius gratia humilitatis ornatum, qui merito puritatis ac mansuetudinis suae [Hic rursus Paphnutii mentio, de quo in praecedenti collatione et alias saepius actum est. Suspicari autem quis posset eumdem fuisse episcopum ex his quae sequuntur, ubi dicitur Danielem istum, cuius haec collatio, ad diaconii officium ac inde ad sacerdotii ordinem et honorem provexisse; cum non sit simplicis presbyteri, sed episcopi seu pontificis, diaconos ac presbyteros ordinare. At certe non dicitur Paphnutius ordinasse, sed ad ordinem seu officium huiusmodi provexisse, non ordinando scilicet, seu ordines ipsos conferendo, sed ordinandum ad episcopos destinando, seu eis commendando, vel offerendo, ut solent abbates et alii praelati episcopis inferiores, religiosos sibi subiectos ad episcopum cum litteris commendatitiis mittere; quemadmodum D. Benedictus statuit cap. 6 Regulae: Si quis abbas sibi presbyterum aut diaconum ordinari petierit, de suis eligat qui dignus sit sacerdotio fungi.] a beato Paphnutio solitudinis eiusdem presbytero, et quidem cum multis iunior esset aetate, ad diaconii est praelatus officium. |
| 2 | In tantum enim beatus Paphnutius virtutibus ipsius adgaudebat, ut quem vitae meritis sibi et gratia parem noverat, coaequare sibi etiam sacerdotii ordine festinaret; siquidem nequaquam ferens in inferiore eum ministerio diutius immorari, [Simili exemplo abbas Ioannes, ut refert Auctor lib. IV Institut. cap. 29, Mucium monachum ob singularem et stupendam obedientiae probationem, quam in eo exercuerat, morti iam proximus, eum praeponens cunctis fratribus successorem sibi, atque abbatem monasterio dereliquit. Quorum occasione quaestio hic moveri posset, an abbas vel praelatus possit sibi successorem deligere et instituere? Verum haec quaestio maioris disquisitionis et difficilioris tractationis esse videtur, quam ut hoc loco pro ratione instituti commode expediri possit: proinde eam alibi discutiendam relinquo (Vide inter alias additiones ad calcem operis).] optansque sibimet successorem dignissimum providere, superstes eum presbyterii honore provexit. |
| 3 | Qui tamen prioris humilitatis consuetudinem non omittens, nihil umquam sibi illo praesente de sublimioris ordinis adiectione donavit, sed semper abbate Paphnutio [Nota spiritales hostias, id est mysticam Eucharistiae oblationem, seu Missae sacrificium etiam apud anachoretas illos frequentatum. Dicitur autem spiritualis hostia, tum quia spirituali et ineffabili modo Christus ipse sacerdos et victima offertur et sumitur, tum quia spirituales facit ex carnalibus.] spiritales hostias offerente, hic velut diaconus in prioris ministerii permansit officio. In quo tamen beatum Paphnutium, cum talis vir esset ac tantus, ut in multis etiam praescientiae gratiam possideret, haec spes substitutionis et electio frustrata est. |
| 4 | Nam non multo post tempore hunc quem sibi paraverat successorem, praemisit ad Deum. |