Cassianus, Collationes, 1, 3, CAPUT VIII. De propriis divitiis, in quibus constat animae pulchritudo vel foeditas.
| 1 | Festinare igitur debemus omni instantia, ut interior quoque noster homo vitiorum suorum divitias quas in anteriore conversatione contraxit, universas abiiciat atque dispergat, quae corpori atque animae iugiter cohaerentes proprie nostrae sunt, ac nisi adhuc in hoc corpore constitutis nobis abiectae fuerint et abscissae, etiam post excessum nos non desinent comitari: ut enim virtutes, vel ipsa charitas, quae earum fons est, in hoc saeculo conquisita, post finem quoque huius vitae pulchrum ac splendidum amatorem suum reddit; ita vitia obfuscatam quodammodo mentem coloribus tetris, ad illam perennem commorationem infectamque transmittunt. |
| 2 | Pulchritudo enim vel foeditas animae, virtutum seu vitiorum gignitur qualitate. Ex quibus quidam attractus color, aut ita splendidam eam reddit ac pulchram, ut a Propheta mereatur audire, Et concupiscet rex decorem tuum [Psal. XLIV]; aut certe atram, fetidam atque deformem, ita ut ipsum fetorem propriae foeditatis ipsa confiteatur et dicat, Computruerunt et corruptae sunt cicatrices meae a facie insipientiae meae [Psal. XXXVII]. Ipse quoque Dominus ad eam [Ierem. VIII]: Quare, inquit, non est obducta cicatrix filiae populi mei? |
| 3 | Et idcirco hae sunt propriae nostrae divitiae, quae cum anima iugiter commorantur, quas nobis nullus regum, nullus hostium, nec conferre poterit, nec auferre. Hae sunt propriae divitiae nostrae, quas ne ipsa quidem mors valebit ab anima separare, quibus vel renuntiantes ad perfectionem possumus pervenire, vel illigati aeterna morte mulctari. |