Boethius, Consolatio Philosophiae, 5, Caput 2 P
| 1 | animadverto, inquam, idque uti tu dicis ita esse consentio. |
| 2 | sed in hac haerentium sibi serie causarum estne ulla nostri arbitrii libertas an ipsos quoque humanorum motus animorum fatalis catena constringit? |
| 3 | -- est, inquit; neque enim fuerit ulla rationalis natura quin eidem libertas adsit arbitrii. |
| 4 | nam quod ratione uti naturaliter potest id habet iudicium quo quidque discernat; per se igitur fugienda optandave dinoscit. |
| 5 | quod vero quis optandum esse iudicat petit, refugit vero quod aestimat esse fugiendum. |
| 6 | quare quibus in ipsis inest ratio etiam volendi nolendique libertas, sed hanc non in omnibus aequam esse constituo. |
| 7 | nam supernis divinisque substantiis et perspicax iudicium et incorrupta voluntas et efficax optatorum praesto est potestas. |
| 8 | humanas vero animas liberiores quidem esse necesse est cum se in mentis divinae speculatione conservant, minus vero cum dilabuntur ad corpora, minusque etiam cum terrenis artubus colligantur. |
| 9 | extrema vero est servitus cum vitiis deditae rationis propriae possessione ceciderunt. |
| 10 | nam ubi oculos a summae luce veritatis ad inferiora et tenebrosa deiecerint, mox inscitiae nube caligant, perniciosis turbantur affectibus, quibus accedendo consentiendoque quam invexere sibi adiuvant servitutem et sunt quodam modo propria libertate captivae. |
| 11 | quae tamen ille ab aeterno cuncta prospiciens providentiae cernit intuitus et suis quaeque meritis praedestinata disponit.
|