| 1 | felix, qui potuit boni fontem visere lucidum, felix, qui potuit gravis terrae solvere vincula. |
| 5 | quondam funera coniugis vates Threicius gemens postquam flebilibus modis silvas currere mobiles, amnes stare coegerat |
| 10 | iunxitque intrepidum latus saevis cerva leonibus nec visum timuit lepus iam cantu placidum canem, cum flagrantior intima |
| 15 | fervor pectoris ureret nec qui cuncta subegerant mulcerent dominum modi, immites superos querens infernas adiit domos. |
| 20 | illic blanda sonantibus chordis carmina temperans quicquid praecipuis deae matris fontibus hauserat, quod luctus dabat impotens, |
| 25 | quod luctum geminans amor deflet Taenara commovens et dulci veniam prece umbrarum dominos rogat. stupet tergeminus novo |
| 30 | captus carmine ianitor; quae sontes agitant metu ultrices scelerum deae iam maestae lacrimis madent; non Ixionium caput |
| 35 | velox praecipitat rota et longa site perditus spernit flumina Tantalus; vultur dum satur est modis non traxit Tityi iecur. |
| 40 | tandem "vincimur" arbiter umbrarum miserans ait. "donamus comitem viro emptam carmine coniugem; sed lex dona coherceat, |
| 45 | ne dum Tartara liquerit fas sit lumina flectere." quis legem det amantibus? maior lex amor est sibi. heu, noctis prope terminos |
| 50 | Orpheus Eurydicen suam vidit, perdidit, occidit. vos haec fabula respicit quicumque in superum diem mentem ducere quaeritis; |
| 55 | nam qui Tartareum in specus victus lumina flexerit, quicquid praecipuum trahit perdit dum videt inferos. |