Boethius, Consolatio Philosophiae, 3, Caput 6 P
| 1 | gloria vero quam fallax saepe, quam turpis est! unde non iniuria tragicus exclamat: ᾦ δόξα, δόξα, μυρίοισι δὴ βροτῶν
οὐδὲν γεγῶσι βίοτον ὤγκωσας μέγαν |
|
| 2 | plures enim magnum saepe nomen falsis vulgi opinionibus abstulerunt. quo quid turpius. excogitari potest? nam qui falso praedicantur suis ipsi necesse est laudibus erubescant. |
| 3 | quae si etiam meritis conquisitae sint, quid tamen sapientis adiecerint conscientiae, qui bonum suum non populari rumore sed conscientiae veritate metitur? |
| 4 | quodsi hoc ipsum propagasse nomen pulchrum videtur, consequens est ut foedum non extendisse iudicetur. |
| 5 | sed cum, uti paulo ante disserui, plures gentes esse necesse sit ad quas unius fama hominis nequeat pervenire, fit ut quem tu aestimas esse gloriosum proxima parte terrarum videatur inglorius. |
| 6 | inter haec vero popularem gratiam ne commemoratione quidem dignam puto, quae nec iudicio provenit nec umquam firma perdurat. |
| 7 | iam vero quam sit inane, quam futtile nobilitatis nomen, quis non videat? quae si ad claritudinem refertur, aliena est; videtur namque esse nobilitas quaedam de meritis veniens laus parentum. |
| 8 | quodsi claritudinem praedicatio facit, illi sint clari necesse est qui praedicantur; quare splendidum te, si tuam non habes, aliena claritudo non efficit. |
| 9 | quodsi quid est in nobilitate bonum, id esse arbitror solum, ut imposita nobilibus necessitudo videatur ne a maiorum virtute degeneret.
|