| 1 | heu, quam praecipiti mersa profundo mens hebet et propria luce relicta tendit in externas ire tenebras terrenis quotiens flatibus aucta |
| 5 | crescit in immensum noxia cura! hic quondam caelo liber aperto suetus in aetherios ire meatus cernebat rosei lumina solis, visebat gelidae sidera lunae |
| 10 | et quaecumque vagos stella recursus exercet varios flexa per orbes comprensam numeris victor habebat; quin etiam causas unde sonora flamina sollicitent aequora ponti, |
| 15 | quis volvat stabilem spiritus orbem vel cur hesperias sidus in undas casurum rutilo surgat ab ortu, quid veris placidas temperet horas ut terram roseis floribus ornet, |
| 20 | quis dedit ut pleno fertilis anno autumnus gravidis influat uvis rimari solitus atque latentis naturae varias reddere causas: nunc iacet effeto lumine mentis |
| 25 | et pressus gravibus colla catenis declivemque gerens pondere vultum cogitur, heu, stolidam cernere terram. |