| 1 | Domino vere praedicabili ac nimium suspiciendo, omnique laudum genere prosequendo patri AUGUSTINO, AUDAX, in Domino salutem. |
| 2 | Habeo gratiam Beatitudini tuae, quod libenter mei sumpseris tentamenta sermonis: tunc enim bonae fidei filiis datur audacia, cum paterni fontis imbribus fuerit irrorata. |
| 3 | Provocavi itaque te, dulcis antistes, non ut praelargi pectoris pusillum libamen acciperem, sed ut ingens divitis ubertim flumen haurirem. |
| 4 | Thesaurum sapientiae desideravi, sed minus accepi quam volui, licet minus non debet dici, sed munus, quod oraculum legis contulerit Augustinus, sacrator iustitiae, instaurator spiritualis gloriae, dispensator salutis aeternae. |
| 5 | Tam tibi mundanus orbis notus est, quam notatus; tam tu ei cognitus, quam probatus. |
| 6 | Opto itaque sapientiae floribus pasci, et vivi fontis haustibus irrigari: praesta cupienti quod utique prosit. |
| 7 | Potest enim seminudi roboris velamen genitale viridari, si meruerit tuis sensim fluentis augeri. |
| 8 | Itaque humilitatis meae praesentiam spondeo non tam stilo quam voto, si Venerabilitatis tuae scripta pro visu, relegero. |
| 9 | Divina te clementia tueatur annis innumeris, domine venerabilis. |
| 10 | Cur mihi fons orbis parvo sermone meavit? |
| 11 | An minus apta suis speravit corda fluentis? |
| 12 | Cum pateat mens omnis aquis, spectetque loquacem Relligionis opem gratos da sensibus imbres, Exspectat quos plena fides Christi de stipite pendens. |