Augustinus, Epistolae, 192, 1.
| 1 | Quamvis longe absens fuerim, quando per Proiectum clericum ad me directa Hipponem Sanctitatis tuae scripta venerunt; tamen posteaquam veni, eisque lectis rescriptorum debitorem me factum esse cognovi, reddendi tempus opperiebar: et ecce subito profecturi a nobis charissimi fratris nostri Albini acolythi gratissima occurrit occasio. |
| 2 | De tua igitur quae mihi exoptatissima est salute laetatus, Sanctitati tuae salutationem debitam reddo. |
| 3 | Semper autem debeo charitatem, quae sola, etiam reddita, semper detinet debitorem. |
| 4 | Redditur enim cum impenditur, debetur autem etiamsi reddita fuerit; quia nullum est tempus quando impendenda iam non sit. |
| 5 | Nec cum redditur amittitur, sed potius reddendo multiplicatur: habendo enim redditur, non carendo. |
| 6 | Et cum reddi non possit nisi habeatur, nec haberi potest nisi reddatur: imo etiam cum redditur ab homine, crescit in homine; et tanto maior acquiritur, quanto pluribus redditur. |
| 7 | Quomodo autem negetur amicis, quae debetur et inimicis? |
| 8 | Sed inimicis cauta impenditur, amicis secura rependitur. |
| 9 | Agit tamen quantum potest, ut ab his etiam quibus pro malis bona retribuit, id recipiat quod impendit. |
| 10 | Optamus quippe fieri amicum, quem veraciter diligimus inimicum: quia non eum diligimus nisi velimus bonum; quod utique non erit, nisi amiserit inimicitiarum malum. |