Augustinus, Epistolae, 73, 2, 4

1	Quid ergo, fortasse dura, sed certe salubria verba tua, tanquam caestus Entelli, pertimescam?
2	Caedebatur ille, non curabatur; et ideo vincebatur, non sanabatur.
3	Ego autem, si medicinalem correptionem tuam tranquillus accepero, non dolebo: si vero infirmitas, vel humana, vel mea, etiam cum veraciter arguor, non potest nisi aliquantulum contristari, melius tumor capitis dolet, dum curatur, quam dum ei parcitur, non sanatur.
4	Hoc est enim quod acute vidit qui dixit, Utiliores esse plerumque inimicos iurgantes, quam amicos obiurgare metuentes.
5	Illi enim dum rixantur, dicunt aliquando vera quae corrigamus; isti autem minorem quam oportet, exhibent iustitiae libertatem, dum amicitiae timent exasperare dulcedinem.
6	Quapropter etsi bos, ut tibi videris, lassus senectute forte corporis, non vigore animi tamen, in area dominica fructuoso labore desudans; ecce sum, si quid perperam dixi, fortius fige pedem.
7	Non mihi esse debet molestum pondus aetatis tuae, dummodo conteratur palea culpae meae.