Augustinus, Epistolae, 44, 4, 7.
| 1 | Deinde mihi coepit instare, ut ad interrogationem suam breviter responderem, quaerens a me quem iustum putarem, eum qui persequeretur, an eum qui persecutionem pateretur. |
| 2 | Cui respondebam, non recte ita interrogari: fieri enim posse ut ambo iniqui sint, fieri etiam posse ut iniquiorem iustior persequatur. |
| 3 | Non ergo esse consequens, ut ideo sit quisque iustior, quia persecutionem patitur, quamvis id plerumque contingat. |
| 4 | Deinde cum viderem in hoc eum multum immorari, ut iustitiam suae partis ex eo certam vellet intelligi, quia persecutionem passa fuerit; quaesivi ab eo, utrum iustum et christianum putaret episcopum Mediolanensis Ecclesiae Ambrosium. |
| 5 | Cogebatur utique negare quod ille vir christianus esset et iustus; quia si fateretur, statim obiiceremus quod eum rebaptizandum esse censeret. |
| 6 | Cum ergo ea loqui cogeretur, quibus ille non esset habendus christianus et iustus, commemoravi quantam persecutionem pertulerit, circumdata etiam militibus armatis ecclesia. |
| 7 | Quaesivi etiam utrum Maximianum, qui ab eis apud Carthaginem schisma fecerat, et iustum et christianum putaret. |
| 8 | Non poterat nisi negare. |
| 9 | Commemoravi ergo etiam illum talem persecutionem pertulisse, ut ecclesia eius usque ad fundamenta dirueretur. |
| 10 | His igitur exemplis ei, si possem. |
| 11 | , persuadere moliebar ut iam desineret dicere persecutionis perpessionem, christianae iustitiae certissimum esse documentum. |