Augustinus, De Genesi ad litteram, 11, 15, 19.
| 1 | Merito initium omnis peccati superbiam Scriptura definivit, dicens: Initium omnis peccati superbia (Eccli. X, 15). |
| 2 | Cui testimonio non inconvenienter aptatur etiam illud quod Apostolus ait, Radix omnium malorum est avaritia (I Tim. VI, 10); si avaritiam generalem intelligamus, qua quisque appetit aliquid amplius quam oportet, propter excellentiam suam, et quemdam propriae rei amorem: cui sapienter nomen latina lingua indidit, cum appellavit privatum, quod potius a detrimento quam ab incremento dictum elucet. |
| 3 | Omnis enim privatio minuit. |
| 4 | Unde itaque vult eminere superbia inde in angustias egestatemque contruditur, cum ex communi ad proprium damnoso sui amore redigitur. |
| 5 | Specialis est autem avaritia, quae usitatius appellatur amor pecuniae. |
| 6 | Cuius nomine Apostolus per speciem genus significans, universalem avaritiam volebat intelligi dicendo, Radix omnium malorum est avaritia. |
| 7 | Hac enim et diabolus cecidit, qui utique non amavit pecuniam, sed propriam potestatem. |
| 8 | Proinde perversus sui amor privat sancta societate turgidum spiritum, eumque coarctat miseria iam per iniquitatem satiari cupientem. |
| 9 | Hinc alio loco cum dixisset, Erunt enim homines seipsos amantes; continuo subiecit, amatores pecuniae (II Tim. III, 2), ab illa generali avaritia cuius superbia caput est, ad hanc specialem descendens quae propria hominum est. |
| 10 | Neque enim essent etiam homines amatores pecuniae, nisi eo se putarent excellentiores, quo ditiores. |
| 11 | Cui morbo contraria charitas non quaerit quae sua sunt, id est non privata excellentia laetatur: merito ergo et non inflatur (I Cor. XIII, 5, 4). |