Ambrosius, Epistolarum classis I, 49, 5.
| 1 | Liquet igitur ex his, quia soli cum sumus, tunc nos offerimus Deo, tunc mentem ei nostram aperimus, tunc amictum fraudis exuimus. |
| 2 | Solus erat Adam, quando in paradiso constitutus est, solus erat et quando ad imaginem Dei factus est: sed non erat solus, quando de paradiso eiectus est. |
| 3 | Solus erat Dominus Iesus, quando mundum redemit (Ioan. XVI, 32); non enim legatus neque nuntius, sed ipse Dominus solus salvum fecit populum suum: etsi numquam solus est ille, in quo Pater est semper. |
| 4 | Unde et nos soli simus, ut Dominus nobiscum sit. |
| 5 | Vale, et nos dilige; quia nos te diligimus. |