Ambrosius, Epistolarum classis I, 33, 6.
| 1 | Non otiosus itaque nobis a Lege in Legem excursus fuit, ut primogenitum non esse amabilis illius, id est, remissioris et voluptariae filium doceremus; quamvis propositi capituli verba hoc exprimant, dicente Scriptura: Non poterit filium amabilis primitivum praeponere, cum sciat filium odibilis primitivum esse (Deut. XXI, 17). |
| 2 | Ille est vere primitivus, qui sanctae matris sanctus est partus; sicut illa vera mater, a cuius utero non errant veri filii, sed peccatores. |
| 3 | Ergo ille non verae matris filius, non primitivus verus, sed quasi primitivus iuvatur sumptu, ne egeat; non ut dives sit, honoratur: hic autem dupla ex omnibus accepit, ut abundet; sicut etiam in Genesi habes patriarchas a fratre suo Ioseph geminae singulos stolae donatos munere, cum remitterentur ad patrem (Gen. XLV, 22), ut significarent patri repertum Ioseph, quem defunctum esse crediderat pater. |