Ambrosius, Epistolarum classis I, 26, 10.
| 1 | Nec otiose quindecim anabathmorum psalmos Davidicos legimus, et quindecim gradibus ascendisse solem, cum Ezechias iustus rex vitae huius acciperet commeatum (Esai. XXXVIII, 8). |
| 2 | Significabatur enim esse venturus sol iustitiae, (Malac. IV, 2), qui gradus quindecim veteris et novi Testamenti illuminaturus esset praesentiae suae lumine, quibus nostra fides ad vitam ascendit aeternam. |
| 3 | Unde et hoc quod hodie in Apostolo lectum est (Galat. I, 18), mysticum reor; eo quod quindecim diebus apud Petrum manserit: videtur enim mihi quod apostolis sanctis Scripturae divinae interpretationem sermone secum vario conferentibus pleni luminis refulserit claritudo, ignorantiae umbra decesserit. |
| 4 | Sed iam veniamus ad mulieris huius adulterae absolutionem. |