Ambrosius, Epistolarum classis I, 15, 9.
| 1 | Certe dubitare illa nequaquam possumus, quandoquidem reliqua congruerunt. |
| 2 | Siquidem eodem momento, quo ille adhuc elevabatur, velut quodam melotidis suae dimisso amictu, sanctum Anysium discipulum suum induit, et sui vestivit infulis sacerdotii: cuius meritum et gratiam non nunc primum audio, nec in vestris epistolis didici, sed in vestris litteris recognovi. |
| 3 | Nam quasi praescius successurum sibi, etsi promissis tegebat, tamen indiciis designabat, adiutum se eius cura, labore, officio memorans; ut iam declarare consortem videretur, qui non quasi novus ad summum sacerdotium veniret, sed quasi vetus sacerdotii exsecutor accederet. |
| 4 | Cui pulchre convenit dictum illud Evangelicum: Euge, bone serve et fidelis, quoniam super pauca fidelis fuisti, super multa te constituam (Matth. XXV, 23). |