Ambrosius, Epistolarum classis I, 2, 5.
| 1 | Sint ergo sermones tui proflui, sint puri, et dilucidi; ut morali disputatione suavitatem infundas populorum auribus, et gratia verborum tuorum plebem demulceas; ut volens quo ducis, sequatur. |
| 2 | Quod si aliqua vel in populo vel in aliquibus contumacia, vel culpa est, sint sermones tui huiusmodi, ut audientem stimulent, compungant male conscium: Sermones enim sapientium tamquam stimuli (Eccl. XII, 11). |
| 3 | Stimulavit et Dominus Iesus Saulum, cum esset persecutor. |
| 4 | Quam salutaris fuerit stimulus, considera, qui ex persecutore apostolum fecit, dicendo: Durum est tibi, ut adversus stimulum calces (Act. IX, 5). |