Ambrosius, De excidio urbis Hierosolymitanae, LIBER QUINTUS., CAPUT XXIX.
| 1 | Nec tantum non terrori reliquis mors Sabini, sed incentivo fuit. |
| 2 | Nam Romani viri qui praetenderant vigiliarum munia, compensare cupientes operis effectu, quod Sabini studio praeventi forent, viginti numero ineunt consilium magnum et memorabile: ut advocato quinti ordinis signifero, et duobus equestris militiae viris quos promptiores arbitrabantur, atque uno tubicine, quinta hora noctis silentio per aggeres sese fragmentorum muralium in superiora attollerent, caesisque custodibus, Antoniae murum occuparent. |
| 3 | Quo peracto, terribilior solito sonitus increpuit tubae, ut fessi labore Iudaei et somno soluti, de improviso perturbarentur, quia omnia repleta hostibus crederent. |
| 4 | Ante itaque fugere coeperunt, quam veri fides pateret. |
| 5 | Neque enim periculi sors tenebrosaeque noctis caligo patiebatur, ut quanti essent, cognosceretur. |
| 6 | Et Caesar audito fragore tubae, armari exercitum iubet: ipse cum electis primus in murum ascendit, suis auxilio, hostibus impedimento. |
| 7 | Illuxit dies, et iam Caesar conspicuus e muro suos adhortabatur: alii manibus suorum in murum elevabantur, alii per cuniculum, quem Ioannes ad subvertendos Romanorum aggeres defoderat, in urbem se deferebant. |
| 8 | Versa in perniciem perfidis subsidia sua, exclusi undique in templum se conferunt. |
| 9 | Eo quoque volentes Romani irruere, cohibentur augustiis armisque repelluntur. |
| 10 | Fit in vestibulo grave praelium, nec iam spiculis aut sagittis, sed gladiis cominus geritur, manus ad vulnera, gladius super gladium, ictus super ictum, percussor caesorum sanguine perfundebatur, ut ipse potius percussus aestimaretur. |
| 11 | In ipso templo furor bellicus dominabatur. |
| 12 | Natabant pavimenta sanguine: morientium gemitus, vincentium clamores sine ordine et modo personabant: Romanos perficiendi certaminis spes accenderat, Iudaeis suprema patriae excidia ademerant mortis formidinem. |
| 13 | Hi sumptu gloriae virtutem alebant, illi desperatione salutis omne effindebant virtutis viaticum, nec reservabant. |