S. 121, Anm. 98
grabatus, i m „Feldbett“, Nbf. auch grabat(t)um, i n. Als Quelle für die Glosse kommt evtl. Anon. Epit.Alex.Mag. 68, S. 22, in Frage. – Vgl. ferner Iust. 12,8,16: Motus his tam iustis precibus uelut in finem uictoriae castra solito magnificentiora fieri iussit, quorum molitionibus et hostis terreretur et posteris admiratio sui relinqueretur.