Walafrid Strabo, Vita Sancti Mammae, CAPUT VI. Qua missos praesidis humanitate susceperit.
| 1 | His commota super furibundi praesidis ira, |
| 2 | Ire duos equites sanctumque adducere iussit. |
| 3 | Obvius his Mammes montis scandentibus alta: |
| 4 | Quo properatis, ait? Mammetem quaerimus, aiunt. |
| 5 | Si nosti, monstrato viam, qua mansit et ipse, |
| 6 | Vel qua pascat oves. Non huius nominis, inquit, |
| 7 | Hic cognosco virum, nec huius mansio nota est. |
| 8 | Non trepidans hoc dixit enim, sed verba monentis |
| 9 | Implevit Domini, sanctos qui iussit apertas |
| 10 | Declinare minas, ut servet iussa, peregit |
| 11 | In solo sermone fugam. Nam caetera fortis |
| 12 | Tentamenta tulit, pro Christo ponere malens |
| 13 | Quam servare animam, verbisque sequentibus ipsum |
| 14 | Non timuisse docet: Mammes cur quaeritur, inquit, |
| 15 | Declarate mihi et vobis monstrabo videndum. |
| 16 | Proditione, aiunt, pulsantur praesidis aures, |
| 17 | Audit et hunc puerum magicis confidere rebus |
| 18 | Et domitare feras et agrestibus imperitare. |
| 19 | Ille, Dei dono monitus, respondit: Eamus, |
| 20 | Gustemusque prius, tum iussa facessere tempus: |
| 21 | Adductisque domum convivia larga paravit, |
| 22 | Panis, aquae niveique apponens munera lactis. |
| 23 | Non tantum propriis precibus dilexerat hostes, |
| 24 | Verum quod sancti monuit sollertia Pauli |
| 25 | Esuriemve sitimve pati non pertulit ipsos. |
| 26 | Hinc videas mentem prunas tetigisse calentes, |
| 27 | Dum velut affines Mammem venerantur amicum. |
| 28 | Et redeunt sanctae testes virtutis opimi. |