Walafrid Strabo, Vita Sancti Galli, 2, CAPUT XLIII. [Puer contractus a debilitate liberatus.]
| 1 | Puerum quemdam, membris omnibus ita contractum ut per se nullatenus quoquam progredi potuisset, non longe in itinere quod ad monasterium ducit, hi qui eum ferre solebant solum dimiserunt. Armentarius autem quidam per eamdem viam de silva ad monasterium tendens, dum iacentem miserum conspexisset, ait ad eum: Quomodo et unde, o flebilis, advenisti? |
| 2 | quove securitatis genere in hoc solitudinis horrore non timuisti remanere? quo itaque venire desiderasti? Et ille: Pro his, inquit, calamitatibus, quarum me numerositate septum vides, ad beati Galli patrocinia multo iam ex tempore pervenire cupiveram. Sed ecce hi quorum me labore illuc deferri sperabam, modo viae longitudine fatigati, me miserum in hac solitudine reliquerunt fame cruciandum et bestiis lacerandum. |
| 3 | Hisque ille questibus per compassionem ad misericordiam flexus, puerum humeris impositum per unum milliarium ad monasterium portat. Quem deinde frater, cui suscipiendorum pauperum cura commissa est, assumens, congrua mansione refovit. Nocte itaque quadam circa nocturnas vigilias, caeteris qui similiter suscepti fuerant ad ecclesiam festinantibus, coepit idem puer omnes attentius exorare ut ad basilicam deferretur, cunctisque id quod petebat denegantibus, coepit crebris beati Galli nomen invocare clamoribus: deinde etiam horribilius perstrepere, ita ut non parvum audientibus terrorem ingereret. |
| 4 | Itaque quibusdam ut causas angustiarum eius agnoscerent introeuntibus, sanus inventus est, et cum gratiarum actione ad ecclesiam properavit. |