Walafrid Strabo, Vita Sancti Galli, 2, CAPUT XVIII. [Qua severitate fratribus institerit, et quam turpiter decesserit.]
| 1 | Tempore quoque alio, idem episcopus ad monasterium veniens, dum quadam violentia eumdem locum episcopio subiicere, suaeque tyrannidi non consentientes monachos quasi iusto rebelles iniuriis multiformibus afficere tentavisset, Tello quidam, Curiensis Ecclesiae praesul, misit ad eum humiliter deprecans, ut sui amoris causa, quoniam eorumdem fratrum aliqui consanguinitatis vinculo illi erant coniuncti, ab eorum cessaret iniuriis, nihilque incommodi Dei famulis irrogaret. |
| 2 | Quam petitionem, furore dictante, superbe contemnens, remandavit se illius precibus nullo pacto consensurum, verum resistentibus celerem pro contemptu illaturum vindictam. Et mox oratorium beati Galli confessoris quasi oraturus ingreditur, et ante aram ipsius nomini consecratam consistit; quique ad salutem non merebatur audiri, afflictiones quas aliis se irrogaturum iuraverat, convenienti satis talione recepit. Nam intestina eius more sartaginis igni superpositae fervere coeperunt, et tam dirae viscerum torsiones illum invaserunt extemplo, ut sine aliorum adminiculo nequaquam egredi potuisset, sed (quod dicere pudet) egestio naturae turpi impetu prorumpens, cum astantes nimio fetore gravaret, sine mora ab ecclesia eiectus, vehiculo quo decedere monasterio posset, sicut rogaverat, est impositus. |
| 3 | Sicque immoderato fluore, naturae consuetudine carens, vasi in quod egesta defluerent supersedens, egressus est, et ad vicinum monasterium, quod Auva nominatur, cui et tunc praeerat, perductus est. Ubi etiam ingravescente languore, tantum sibimet famulantibus ob nimium fetorem intolerabilis factus est, ut ei iam pene nullus obsequia impendere solito potuisset. Tali itaque poena multtatus, cum hoc factionum suarum praemio post aliquot dies de cloaca corporis spiritum exhalavit. |